"Sekta z Wyspy Mgieł" – Mariette Lindstein – recenzja

Mariette Lindstein była kiedyś członkinią sekty, z której po dwudziestu pięciu latach z wielkim trudem się wyrwała. Swoją książkę napisała na podstawie własnych przeżyć. ,,Sekta z Wyspy Mgieł” to pierwsza część trylogii, w której autorka pokazuje jak wielkie niebezpieczeństwo dla ludzi stanowi ten problem.

                

Główna bohaterka thrillera - Sofia Bauman, która właśnie skończyła studia z literatury, nie jest pewna co chce dalej w życiu robić. Razem ze swoją przyjaciółką postanawia przyjąć zaproszenie na wykład lidera ruchu ViaTerra. Kobieta zgadza się na dokładniejsze poznanie filozofii Franza Oswalda i jedzie na szwedzką wyspę, na której znajduje się dwór. Tam przyjmuje ofertę pracy jako bibliotekarka, z chęcią odrywając się od życia, w którym była dręczona przez byłego chłopaka. Jednak wraz z upływem czasu rzeczy, które najbardziej sobie na wyspie ceniła zostają odrzucone na bok, a ludzie są wykorzystywani do niewolniczej pracy. Sofia coraz bardziej żałuje swojej decyzji o przyjęciu oferty pracy i planuje ucieczkę z tego miejsca. Ale gdy wpadła w ręce ViaTerra, nie ma szans się wydostać.

                

Dzięki tej książce po raz pierwszy zetknęłam się z problemem sekt. Wcześniej słyszałam tylko o satanistach, składaniu ofiar i innych tego typu sprawach, które zwykłego człowieka raczej nie dotyczą. Dopiero po jej przeczytaniu uświadomiłam sobie, jak wielkie jest to niebezpieczeństwo. Może wydawać się, że jest to po prostu grupa ludzi, którzy podzielają nasze poglądy, a wpadamy w jej sidła tak głęboko, że bez czyjejś pomocy się nie wydostaniemy.  Najgorsze było to, że większość członków tej wspólnoty wciąż uważa, iż nic złego się nie dzieje i czuje, że trwanie przy duchowym mistrzu jest ich misją i daje mu sobą pomiatać w imię dobra ludzkości.

                

Czytając, od początku do końca czułam niepokój, akcja, mimo że nie była bardzo szybka, to cały czas trzymała w napięciu. Nie było momentów wielkiej grozy, ale nie można powiedzieć, że lektura nie wzbudzała emocji. Akcja trwa aż dwa lata, ale napięcie jest budowane od samego początku, aż po ostatnie strony. Gdy już mamy pewność, że wszystko dobrze się skończy, nagle plan się wali i rozpoczynają się jeszcze większe kłopoty. Bardzo ciekawym elementem było podzielenie powieści tak, że równocześnie poznawaliśmy losy głównej bohaterki oraz drugiej ważnej w tej powieści osoby. Historia jej życia wyjaśniała wiele i uzupełniała fabułę o ważne informacje.  

                

Książka naprawdę bardzo mi się podobała, pomimo, że była napisana językiem dosyć prostym i niezbyt ,,książkowym”. Prawdopodobnie była tak realistyczna i poruszająca, bo jest oparta na faktach, a jak wiadomo, życie pisze najlepsze historie.

Nikana, 16 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Bukowy Las.