tytuł


Recenzje młodzieżowe - bo młodzież też lubi czytać!

środa, 30 kwietnia 2014

"Przyzwoitka" - Laura Moriarty - recenzja

Laura Moriarty mieszka w stanie Kansas, gdzie pracuje jako wykładowca twórczego pisania. Jest autorką kilku książek, ale „Przyzwoitka” okazała się najlepszą, co potwierdza fakt, że w 2013 roku była amerykańskim bestsellerem.

Przyzwoitka
Główną bohaterką powieści „Przyzwoitka” jest Cora Carlisle. Poznajemy trzydziestosześcioletnią kobietę, dobrze sytuowaną u boku prawnika mieszkającego w  Amerykańskim Kansas, która postanawia odbyć podróż do Nowego Yorku jako przyzwoitka. Ma sprawować opiekę nad piętnastoletnią Louise Brooks – śliczną, utalentowaną tancerką, o trudnym, buntowniczym charakterze. Cora chce w metropolii rozwiązać własne sprawy z przeszłości. Bohaterki od początku nie mogą się porozumieć – jest to bowiem zderzenie tradycyjnego, osadzonego w twardych ramach konwenansów świata Cory z buntem i chęcią wprowadzania nowości, wolności i zabawy reprezentowanymi przez Louise. Jednak dla każdej z nich wyjazd okaże się przełomowym momentem życia, mimo diametralnie różnych powodów.

Laura Moriarty osadziła swoją powieść w Ameryce lat 20-tych XX wieku. W ten sposób możemy poznać sposób myślenia, wzorce zachowań, mentalność i problemy codzienności ówczesnych ludzi. Louise Brooks to postać historyczna, która rzeczywiście w 1922 roku odbyła podróż do Nowego Yorku. Autorka zadała sobie bardzo dużo trudu w dotarciu do prawdziwych opisów życia zarówno gwiazdy kina jak i codzienności tego okresu. Ale pozwala to czytelnikowi w pełni zrozumieć niektóre zachowania bohaterów i przenieść się w czasie do minionej epoki.

„Przyzwoitka” to powieść wielowątkowa. Rzeczywistość historyczna - w której dostrzeżemy całkiem inne jak i dziwnie znajome problemy; wojna, adopcja, niespełniona miłość, chęć sławy, konflikt pokoleniowy, aspekty macierzyństwa, problemy społeczne związane z rasizmem – stanie się dla was bliska. Dlatego też polecam książkę szczególnie czytelniczkom. Ta licząca 410 stron powieść, z pewnością dostarczy wam niezapomnianych wrażeń, wzruszeń i skłoni do refleksji. Oczaruje od pierwszych rozdziałów i długo nie pozwoli o sobie zapomnieć, poprzez interesującą akcję, barwnych bohaterów, świetnie dobrany język (ani potoczny, ani niepotrzebnie skomplikowany – ukłony w stronę tłumacza). Świetna, powalająca, godna polecenia.

Przeczytajcie koniecznie!

Tania, 18 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Bukowy Las. 

„Elena. Burzliwe lato” - Nele Neuhaus - recenzja

Nele Neuhaus - pracowała w agencji reklamowej i studiowała prawo, historię i germanistykę. Pierwsze trzy powieści wydała na własny koszt, a w 2008 roku odkryło ją wydawnictwo Ullstein. Para policjantów, Oliver von Bodenstein i Pia Kirchhoff, zapewniła jej ogromną rzeszę fanów i popularność, czyniąc z niej jedną z najpoczytniejszych niemieckich autorek kryminałów. Od wydanej w 2010 r. "Śnieżki..." każda jej nowa powieść kryminalna od razu znajduje się na 1. miejscu „Spiegla” i pozostaje na tej pozycji przez wiele tygodni. "Śnieżka musi umrzeć" osiągnęła w Niemczech nakład prawie miliona egzemplarzy.

Elena. Burzliwe lato - Nele Neuhaus„Elena. Burzliwe lato” to już druga część trylogii o Elenie, miłośniczce koni, a w szczególności Fritziego, jej własnego rumaka.

Elena nadal potajemnie spotyka się z Timem Jungblutem, synem największych wrogów rodziny Weilandów. Niestety, ich związek wciąż jest zakazany, a na horyzoncie znowu pojawia się piękna Ariane, która tym razem nie zamierza odpuścić sobie Tima – w końcu spotykają się codziennie w Słonecznej Stadninie, więc wydaje się jej, że to będzie łatwizna.  A Christian pała do chłopaka z konkurencyjnej stadniny coraz większą nienawiścią, do czasu, gdy... Ale to już przeczytajcie sami.

Gdy ze stajni znika Fritzi, Elena wraz z Timem i przyjaciółmi postanawia ująć koniokradów i odzyskać swoje ukochane zwierzę. Niestety, sprawy przybierają niepożądany obrót, a zamieszana w przekręty złodziejskiej szajki okazuje się osoba, która jest im bardzo dobrze znana...

Moim zdaniem jest to ciekawa pozycja, którą warto przeczytać. Czytało mi się ją jeszcze lepiej niż pierwszą część, ponieważ była bardzo wciągająca, i wreszcie była przewaga wątków obyczajowych nad opisami jeździeckimi, które takiego laika jak ja po prostu niepotrzebnie odrywały od fabuły. 

Ogólnie książka bardzo mi się podobała i z pewnością sięgnę po finałowy tom trylogii o tytule „Zawody i rozterki”. A tę część serdecznie wszystkim polecam, przeczytacie ją jednym tchem!
  

Madame Noire, 13 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Media Rodzina. 

"Księżyce Jowisza" - Alice Munro - recenzja

Alice Ann Munro to kanadyjska, wybitna pisarka, której talent docenili nie tylko rodacy, ale również Szwedzi, przyznając jej w 2013 roku literacką Nagrodę Nobla. Wtedy zrobiło się o niej naprawdę głośno, także poza granicami ojczystego kraju. W Polsce ,,kanadyjski Czechow’’, nie jest jeszcze tak szeroko znany. ,,Księżyce Jowisza’’ to polska premiera książki, napisanej   …  w 1982. Pisarka urodziła się w Ontario, tam też najczęściej osadzona jest akcja.

Księżyce Jowisza - Alice MunroMunro pisze o zwykłych ludziach. Zwykłym życiu. Sama mówi, że to nieprawda. ,,Każdy z nas jest wyjątkowy’’. Może to i prawda, ale tylko Alice Munro potrafi pisać o tym w sposób ciekawy, intrygujący, niemal hipnotyzujący. Opisuje ludzkie emocje tak trafnie i bystrze, nie pozwala się nudzić ani przez sekundę. Czytelnik jest w stanie przeżywać, to co bohaterowie. Ich najskrytsze emocje, myśli, uczucia. Obnażone przed czytającym. To niesamowite. 

Czytelnik poznaje panią Cross, panią Kidd, Evę, Ruth czy Judith. Każde opowiadanie jest jak opis jakiegoś dnia, czasem kilku, jeszcze kiedy indziej dzieje się w przeciągu kilku czy kilkunastu lat. Każde z nich łączy niezwykła ekspresja. Niektóre kończą się zupełnie niespodziewanie, jakby autorka zostawiła jakąś niewypowiedzianą myśl. Tak było np. w przypadku opowiadania ,,Pani Cross i pani Kidd’’. Byłam zaskoczona, że po prostu pragnę dowiedzieć się o tych dwóch staruszkach coś więcej, jeszcze lepiej je zrozumieć. To niezwykłe. Pierwszą moją myślą, po przeczytaniu tej książki, było: jak bardzo chciałabym umieć tak  pisać...

Serdecznie polecam ten zbiór opowiadań wszystkim tym, którzy pragnęliby poznać jedną z najwcześniejszych książek laureatki literackiej Nagrody Nobla. Jestem ciekawa, jakie wrażenie wywrą na czytelnikach te utwory. Myślę jednak, że nikt kto sięgnie po tę pozycję nie będzie zawiedziony.


Katia, 13 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Literackiego. 

wtorek, 29 kwietnia 2014

„Krzyk” - Jordi Sierra i Fabra - recenzja

Jordi Sierra i Fabra – autor ponad 400 książek dla dzieci, młodzieży i dorosłych oraz biografii muzycznych i prac na temat historii rocka. Laureat wielu nagród literackich w Hiszpanii i Ameryce Łacińskiej m.in. krajowej nagrody w dziedzinie literatury dziecięcej i młodzieżowej za powieść Kafka y la muñeca viajera (2007) od hiszpańskiego Ministerstwa Kultury. W samej ojczyźnie sprzedał ponad 10 milionów egzemplarzy swoich książek. Pisze po katalońsku i hiszpańsku, a jego twórczość została przetłumaczona już na około 25 języków, w tym polski.

18-letnia Patricia przechodzi właśnie „okres dojrzewania” i cierpi na jego wszystkie skutki uboczne: wieczna wściekłość, bunt, agresja, a jednocześnie chęć naprawienia świata. Rodzice jej nie rozumieją, a najlepszy przyjaciel ją kocha, niestety, bez wzajemności. Dziewczyna kocha się bowiem w Norberto, którego jednocześnie szczerze nienawidzi, głównie za paskudny charakter. Jedyną odskocznią od tego marazmu jest dla niej pisanie, śpiewanie i komponowanie. Co prawda, rodzice są z tego bardzo niezadowoleni i usiłują te zamiłowania wybić z jej nastoletniej główki, twierdząc, że takimi zajęciami nie zarobi w dorosłym życiu. 

Gdy Patricia już chce się poddać,  poznaje pewnego młodego pisarza, Jordi Vilá i Muntaé, który zachęca ją do pisania, pisania i jeszcze raz pisania: piosenek, opowiadań, nowel, utworów do wszelkich konkursów. Słowem – ma rozwijać swój talent na wszystkie możliwe sposoby. W międzyczasie dziewczyna wstępuje do kapeli rockowej, gdzie poznaje Dimasa, chłopaka, który do jej tekstów piosenek dodaje muzykę, tworząc prawdziwe cudeńka. Z czasem Patricia przeżywa wiele trudnych sytuacji, ale o nich przeczytajcie już sami.

Według mnie książka jest ciekawa i napisana lekkim piórem. Jest ona pisana w dwóch formach – jedna to pamiętnik Patricii, druga – wydarzenia dziejące się wokół niej. Jest w niej może odrobinę za dużo przydługawych opisów, ale fabuła zdecydowanie się broni. Dzięki wielkiej czcionce i interliniom przeczytałam ją w trzy godziny, i muszę powiedzieć, że nie były to godziny stracone. Jordi napisał naprawdę interesującą powieść i serdecznie polecam ją wszystkim fanom literatury obyczajowej.


Madame Noire, 13 lat



Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Akapit Press,
a do recenzji otrzymaliśmy ją od Księgarni Matras. 

poniedziałek, 28 kwietnia 2014

„Droga do zapomnienia” -Eric Lomax – recenzja

Każdy z nas ma swoją historię. Co człowiek – to historia. A ludzi było, jest i będzie mnóstwo.  Nie da się zgłębić każdej takiej historii życia, ale niektóre po prostu warto znać.

Droga do zapomnienia - Eric LomaxTeraz zrobię coś, czego nigdy dotąd nie robiłam, a mianowicie wtrącę słowo o autorze. Eric Lomax urodził się w 1919 roku, w okolicy Edynburga. Miał zwyczajny, dobry dom, rodzinę… Jego pasją od zawsze były pociągi. Jednakże w czasie II wojny światowej dostał się do niewoli japońskiej. Przecierpiał wiele, ale, wbrew wszystkiemu, przeżył. W 1945 roku rozpoczęła się jego „droga do zapomnienia”.

I taki właśnie tytuł nadał swojej książce. Na samym początku pisałam o historiach, a „Droga do zapomnienia” nie jest niczym innym, jak właśnie historią życia Erica Lomaxa. Powiem więcej – moim zdaniem jest to piękna historia, jedna z tych, które warto znać.


Książka została napisana, jakże rzadkim dla biografii, naprawdę przystępnym językiem, w ciekawy sposób. Mimo, że zawiera wiele różnych opisów, ani na chwilę nie robi się nudna. Cały czas śledzimy losy jednego człowieka, ale, uwierzcie mi, nie są to losy spokojne. A najlepsze (choć może i najgorsze, biorąc pod uwagę, co przeszedł główny bohater) jest to, że cała ta historia zdarzyła się naprawdę.

Uważam, że książkę powinien przeczytać każdy kto wie, że będzie w stanie ją docenić, ponieważ opisane w niej losy Erica Lomaxa  są naprawdę poruszające. W tym miejscu znowu odwołam się do tematu ludzkich historii, bo myślę, że nikt nie chciałby zamienić swojego losu na „Drogę do zapomnienia”. Właśnie przez to książka pomaga nam docenić nasze własne życie. I jeszcze jedno – historia głównego bohatera w piękny sposób mówi o tym, że „kiedyś przecież trzeba przestać nienawidzić”.

Na zakończenie dodam tylko, że na podstawie „Drogi do zapomnienia”, zupełnie niedawno, powstał film o tym samym tytule, o którym nie powiem nic więcej, ponieważ dopiero wybieram się do kina. Oprócz tego w latach 90’, na podstawie historii Erica Lomaxa, nakręcony został film dokumentalny Mike’a Finlansona pod niejednoznacznym tytułem „Enemy, my  friend?” (tłum. „Wróg, mój przyjaciel?”).


Karczuś, 15 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Znak.

„Jak radzić sobie z przemocą. Sztuka samoobrony za pomocą Kazania na górze” - Jonathan Düring - recenzja

Codziennie wszyscy spotykamy się z przemocą. Jesteśmy jej świadkami, doświadczamy jej lub zadajemy cierpienie. Nie tylko fizyczne, ale również duchowe, które boli najbardziej. Raz wykrzyczanych słów nie można cofnąć, a niektóre zapadają w serce i powracają przeszywającym echem każdego dnia. Istnieje pokusa odpowiadania złem, wdania się w bójkę, ale przecież Jezus uczy, żeby „miłować swoich nieprzyjaciół”.

Jak radzić sobie z przemocą. Sztuka samoobrony za pomocą Kazania na górzeKsiążka zawiera praktyczne wskazówki życia bazujące na Kazaniu na Górze wygłoszonym przez Jezusa. Najpierw wraz z autorem zastanawiamy się czym jest przemoc, by później móc odpowiedzieć na pytanie jak zapobiegać jej powstawaniu, a gdy już do niej dochodzi – jak poprawnie zareagować i nie dopuścić do powtórzenia się tak przykrych sytuacji w przyszłości. Autor podpowiada w jaki sposób nie dać się powalić przez przeciwnika i skąd brać siłę do codziennych zmagań z własnymi słabościami.

Jonathan Düring od 1996 r. trenuje aikido. Jak sam przyznaje w swojej książce, wbrew powszechnie przyjętej opinii „większość z tak zwanych sztuk walki budo nie odrzuca ani też nie gloryfikuje przemocy lecz - stosując niezwykle surowy kodeks zachowań – porusza i zagłębia tę tematykę”. Posługując się licznymi przykładami zaczerpniętymi z doświadczenia aikidoki, wyjaśnia zachowania ludzi na co dzień, bo (cytując słowa mnicha zawarte w książce) „Aikido jest, moim zdaniem, sztuką walki najbliższą Ewangelii”.

Nie jest to książka fabularna, przy której zrelaksujesz się i odpoczniesz. Głębokie przemyślenia autora przemówią do każdego, kto spotyka się z niesprawiedliwością i - jako człowiek wierzący lub chcący żyć w spokoju sumienia - chciałby skutecznie odeprzeć atak lub unikać powstania przemocy.

Dużą zaletą jest przejrzysty układ rozdziałów i jasny, zrozumiały język popularnonaukowy.  Dlatego też polecam poradnik dojrzałym czytelnikom, wrażliwym na głębokie, duchowe poruszenia. Z pewnością każdemu z was publikacja ta pomoże lepiej zrozumieć Chrystusowe Kazanie na Górze i wprowadzać lepsze rozwiązania sytuacji konfliktowych w swoim życiu.

O. Jonathan Düring mieszka w Niemczech. Jest Benedyktynem, doktorem teologii, pracuje z młodzieżą a także zajmuje się publicystyką.

Tania, 18 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Św. Wojciech

"Wrażliwość barbarzyńcy" - Hector Tobar - recenzja

"Wrażliwość barbarzyńcy" to powieść obyczajowa napisana przez amerykańskiego pisarza Hectora Tobara.

Wrażliwość barbarzyńcy - Héctor Tobar Akcja książki dzieje się w Los Angeles. Scott i Maureen powoli zaczynają tracić swoją wielką fortunę. Muszą zwolnić nianię i ogrodnika. Zostaje im tylko gospodyni Araceli - nielegalna imigrantka z Meksyku. Coraz częściej się kłócą, aż pewnego dnia Araceli budzi się w domu sama z dwójką dzieci właścicieli: Brandonem i Keenanem. Nie wiedząc, gdzie udali się jej pracodawcy, wyrusza na poszukiwanie dziadka chłopców.

Dzieło bardzo mi się spodobało. Miało tylko dwa, małe minusy. Autor wprowadził zdecydowanie zbyt dużo opisów. Większość z nich była nudna i nie dodawała nic do akcji. Tobar niepotrzebnie zadał sobie trud wprowadzenia np. historii życia bohaterów epizodycznych czy ich dokładnych przemyśleń. Drugim minusem jest z kolei niedobór interesujących dialogów. Może warto byłoby niektóre z dłuuugich opisów zastąpić rozmową jakiś postaci... Tymczasem dialogów w powieści trzeba było ze świecą szukać! Powinno ich być zdecydowanie więcej.

Mimo wszystko plusy przeważyły. Na pewno czytelników przyciąga świetna okładka. Dwie, uśmiechnięte i zapatrzone w dal kobiety, sprawiają całkiem miłe i sympatyczne wrażenie. Zaciekawiają, bo kim one mogą być? Co za miasto widać w tle? Na co patrzą? Chcąc znaleźć odpowiedź na to pytanie, koniecznie trzeba sięgnąć po "Wrażliwość barbarzyńcy". I tu jest drugi plus, bo tytuł zwraca uwagę. Przecież jest absurdalny! Jak barbarzyńca może być wrażliwy? Czy w ogóle posiada choć strzępek wrażliwości? Odpowiedź znajdziemy w książce, ale uwaga, bo trzeba uważnie jej szukać! Nie jest ona przekazana wprost lecz ukryta między stronami. Spodobało mi się też to, że autor sięgnął po problem meksykańskich imigrantów w Stanach Zjednoczonych, który dla niektórych z pewnością stanowi temat tabu. Hector Tobar nie bał się kontrowersji, tylko odważnie przekazał, co myśli.

Warci uwagi są ciekawi, złożeni bohaterowie książki. Araceli, czyli główna bohaterka, jest nielegalną, meksykańską imigrantką, która pracuje, jako służąca w domu państwa Torres-Thompsonów. Wydawałoby się, że będzie w takim razie kobietą uległą i posłuszną. Nic bardziej mylnego. Pod maską spokojnej, cichej gospodyni ukrywa swój ciekawy "charakterek". Jest ambitna, wrażliwa, mądra, zna się na sztuce i jak nie raz udowodniła potrafi postawić na swoim. Całkowicie zyskała moją sympatię. Jej przeciwieństwo to pani domu - Maureen. Kobieta ta jest kłamliwa, zdradziecka, bojaźliwa i płaczliwa. Ona z kolei, pod maską zdecydowanej i odważnej osoby, skrywa tchórza, którym jest naprawdę. Scott to jedyna całkowicie szczera postać, przynajmniej tak na początku powieści się wydaje... Z czasem pokazuje jednak swoją wybuchowość, słabość i małostkowość, co na pewno nie przysporzy mu rzeszy fanów wśród czytelników.

We "Wrażliwości barbarzyńcy" muszę pochwalić subtelny humor, który tryska z kart książki. Niektóre sytuacje, które na pierwszy rzut oka wydają się bardzo poważne, autor umiejętnie skomponował tak, że mimo wszystko czytamy je z uśmiechem. Ta powieść na pewno nie jest smutna!

Książka naprawdę bardzo mi się spodobała. Polecam ją każdemu, kogo nie odstraszy jej grubość (prawie siedemset stron). Czas przeznaczony na "Wrażliwość barbarzyńcy" na pewno nie będzie zmarnowany! Zachęcam do sięgnięcia po lekturę, bo jest po prostu świetna!

Cavallo, 14 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Prószyński i S-ka. 

"Zagrożeni" - C. J. Daugherty - recenzja

C. J. Daugherty to była reporterka kryminalna, pisarka polityczna, dziennikarz śledczy, wcześniej pracowała dla wielu amerykańskich gazet między innymi Dallas Morning News. Daugherty urodziła się w USA, niemniej jednak mieszka w Wielkiej Brytanii tak długo, że uważa się za Brytyjkę. Wraz ze swoim mężem, reżyserem Jackiem Jewersem, jest znana z książek o Irlandii i Paryżu, których jest współautorką. Miała 22 lata, gdy po raz pierwszy zobaczyła martwe ciało. Pracowała wówczas jako reporter kryminalny. Powieść Wybrani, pierwsza część serii Nocna Szkoła, jest efektem fascynacji autorki naturą przestępców.

Zagrożeni - C.J. Daugherty„Zagrożeni” to trzecia część bestsellerowej sagi „Wybrani”. Zaraz po wydaniu książka stała się hitem wydawniczym, została przetłumaczona na 19 języków.

Allie po śmierci swojej najbliższej przyjaciółki Jo całkowicie się załamuje. Z nikim nie rozmawia. Próbuje uciec z Cimmerii, z niepowodzeniem. Ma świadomość, że nikomu nie może ufać. Ktoś w szkole jest szpiegiem, może to być nauczyciel, uczeń, ktokolwiek kto pracuje w szkole. Bohaterka chce się zemścić i zrobi wszystko, aby dojść do celu. Kiedy znajduje młodą bibliotekarkę Elloise z kluczem do pokoju dyrektorki, jest całkowicie zaskoczona, nie wierzy, że to może być ona, zawsze miła, życzliwa, pomocna. I dlatego, nie zgłasza tego od razu, lecz kiedy prawda wychodzi na światło dzienne nauczyciele Nocnej Szkoły zostawiają uczniów samych w szkole. Allie wraz ze swoimi przyjaciółmi, postanawia przeprowadzić własne śledztwo. I okazuje się, że… Nathaniel planuje wziąć wszystkie dzieci sprzymierzonych członków rady z Akademii.

Czy uda się uratować Cimmerię?

„Zagrożeni” to książka na jaką czekałam. Nie ma w niej żadnych wilkołaków, ani wampirów, a jednak jest w niej coś z tej tajemniczości. Bardzo zaciekawiła mnie postać Allie, na początku serii, w powieści „Wybrani” jest typową buntowniczką, chodzącą w glanach, farbującą włosy na jaskrawe kolory, uwielbiającą pisać po budynkach. Kiedy przychodzi do Cimmerii staje się grzeczną dziewczynką, próbującą dotrzymać kroku bogatym i inteligentnym uczniom. A w tej części odradza się w niej ta dzikość i żądza przygody i to właśnie w niej lubię.

Jeśli jeszcze nie macie tej pozycji w swoich domowych bibliotekach, koniecznie musicie uzupełnić tę lukę.


Lady Black, 13 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Otwarte.

"Kim jesteś, Sky?" - Joss Stirling - recenzja

" Welcome to the world of the Savants - people with extraordinary mental powers. Their destiny is to seek their other half, their soulfinder."
 - Blog Joss Storling

Kim jesteś, Sky? - Joss StirlingJoss Stirling mieszka w Oxfordzie. Podczas zbierania materiałów do tej książki podróżowała śladami bohaterów od krajobrazów Gór Skalistych po neonowe Las Vegas. A mowa o książce, która jest początkiem trylogii "Kim jesteś, Sky?" wydanej przez Akapit Press. 

Jest to historia Sky Bright, która została adoptowana jako małe dziecko przez Sally i Simona. Przeprowadzają się z Richmond w Anglii do Kolorado w Stanach Zjednoczonych, do małego miasteczka o nazwie Wrickenridge. Tam Sky poznaje przystojnego chłopaka - Zeda, który ma opinię nieokiełznanego i aroganckiego nastolatka. Pochodzi on z rodziny Benedictów. Są oni sawantami, posiadają ogromną moc, jednak Sky niczego nie podejrzewa. Przyjaciele są zdania, że Zed nie jest chłopakiem dla niej, ona sama też z czasem dochodzi do tego wniosku, gdyż najmłodszy z Benedictów ignoruje ją i daje wszelkie oznaki, iż jej nie lubi...

Może dla niektórych opis treści tej książki będzie brzmiał nieco banalnie, ale z pewnością tak nie jest! Książką ta, jest naprawdę bardzo wciągająca! 380 stron pochłonęłam w rekordowym tempie. Już od pierwszych stron stałam się 'cieniem' Sky, który był z nią wszędzie i czuł to samo co ona. Z zapartym tchem przerzucałam kartki i z niecierpliwością czekałam na dalsze jej losy. "Kim jesteś, Sky?" jest bardzo dobrze przetłumaczona na język polski, przez co nawet nie będziecie wiedzieli kiedy skończycie książkę (tak było ze mną ;)) i szybko sięgniecie po drugą część!

Ci, spośród Was, którzy szukają miłości, nadprzyrodzonych mocy, rodzinnych relacji oraz tajemnic i gry 'va banque' na pewno muszą sięgnąć po tę pozycję!




Lucinda, 18 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Akapit Press. 

"Demony wojny" - Adam Przechrzta - recenzja

Demony wojny - część 1 - Adam PrzechrztaJakiś czas temu nakładem wydawnictwa Fabryka Słów ukazało się kolejne dzieło Adama Przechrzty. Mowa oczywiście o „Demonach wojny”. Być może sami zauważyliście pewną analogię do wcześniejszej książki, tego samego autora noszącej tytuł „Demony Leningradu”. W takim razie rozwieję teraz wszelkie wasze wątpliwości. Jest to kontynuacja historii Razumowskiego.

Tak, tak. Dobrze myślicie. Pułkownik Razumowski wciąż żyje. Co prawda, może nie do końca ma się dobrze, bowiem tę część swoich przygód rozpoczyna w szpitalu z poważnymi odmrożeniami i realną groźbą gangreny, ale z całą pewnością udało mu się umknąć śmierci po przejściach w Aleksandrowce. Z pomocą siostry oddziałowej, Warwary Siemionownej, jak i pewnych „sztuczek” będących niczym innym jak praktykami sekty Doskonałych, główny bohater wraca do pełni zdrowia.

Radziecka rzeczywistość, w której przyszło żyć Razumowskiemu szybko upomina się o swoje. Ledwie pułkownik opuszcza mury szpitala, a już zostaje zaproszony do siedziby Głównego Zarządu Wywiadowczego. Tam na powrót zostaje wplątany w brudną politykę Związku Radzieckiego. Dostaje nowe zadania, jak na przykład odnalezienie córki jednego z agentów. Pewnie powiecie, że to całkiem błaha sprawa, jednakże należy wcześniej zaznaczyć, że ta smarkula już od pewnego czasu pogrywa sobie z wywiadem, zwodząc wszystkich całkowicie. Zaś na polecenie samego Stalina pułkownik będzie musiał rozprawić się z grupą podszywającą się pod NKWD, odpowiedzialną za liczne rozboje. Żeby jednak się nie nudził, w międzyczasie powierzono mu doglądanie szkolenia nowej jednostki specjalnej. Mimo, że Razumowski jest zobowiązany do częstego odwiedzania Stalina w celu złożenia raportów to i tak znajdzie trochę czasu na przynajmniej teoretycznie, bardziej prywatne sprawy jak miłość. Jedno jest pewne, na brak akcji nie będziemy narzekać.

Powiedziałam wam już, czego będzie mniej więcej dotyczyła książka. Jednak część z was pewnie wciąż się zastanawia kimże jest ten rozchwytywany na wszystkie strony Razumowski. Pozwolę sobie pokrótce przedstawić sylwetkę głównego bohatera. Jest to pułkownik GRU. Adam Przechrzta kreuje go na twardego i stanowczego, aczkolwiek dosyć tajemniczego faceta, który często wybiera brutalne, siłowe rozwiązania, chociaż i rozwagi mu nie brakuje. Jego sukcesy nie są jedynie efektem sprawności fizycznej ale także intelektu i sprytu. Niejednokrotnie możemy dostrzec w nim po prostu ludzkie odruchy serca, toteż z pewnością wzbudzi w nas coś na kształt sympatii.

Jak już wcześniej było wspomniane, akcja ma miejsce w ZSRR. Autor z wielkim kunsztem przywołuje tamtejsze realia, życie wśród absurdów i przekłamań, nieustanną walkę o wpływy, a także spory pomiędzy radzieckimi służbami specjalnymi. Liczne fakty, na podstawie których autor buduje przestrzeń nadają niezwykle realistycznego charakteru. Dodatkowo na końcu książki zostało zamieszczone do naszej dyspozycji posłowie, w którym wyjaśnione są pewne elementy dotyczące historii i kultury Rosji, pojawiające się na stronach książki. Można także powiedzieć, że całkiem swobodny styl pisania będzie niewątpliwie kolejną przyczyną wzrastającej w trakcie czytania chęci do zapoznania się z dalszą częścią fabuły.  Sądzę, że ta wojenno-historyczna powieść z nutką przedniego humoru i elementami kryminału powinna się wam spodobać. Zakończenie zdecydowanie nie rozczarowuje, polecam!

                                                                                                                                                             Naya, 18 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Fabryka Słów.

wtorek, 15 kwietnia 2014

„Basia i urodziny w muzeum” - Zofia Stanecka - recenzja

„Basia i urodziny w muzeum” to książeczka dla dzieci autorstwa Zofii Staneckiej. Utwór został wydany w 2014 roku nakładem wydawnictwa Egmont. Autorka ma na swoim koncie, również inne książeczki o przygodach Basi, np. „Basia i dziadkowie”, „Basia i pieniądze” czy „Basia i alergia”. Poza tym książka została wydana we współpracy z Muzeum Narodowym w Warszawie.

Basia i urodziny w muzeum - Stanecka Zofia, Oklejak MariannaBasia razem ze swoim bratem została zaproszona na urodziny. Ich koleżanka Anielka zorganizowała swoje przyjęcie w muzeum. Basia i Janek wezmą udział w specjalnych zajęciach dla księżniczek i rycerzy. Tyle tylko, że pojawił się mały problem - Basia nie chce być księżniczką, ponieważ księżniczki nie mają niedźwiedzi. Dziewczynka natomiast nie może rozstać się ze swoim pluszowym przyjacielem Miśkiem Zdziśkiem.

Kim w końcu zostanie Basie?

„Basia i urodziny w muzeum” autorstwa Zofii Staneckiej to idealna pozycja dla przedszkolaków. Wesoła i zwariowana dziewczynka na pewno przypadnie do gustu najmłodszym. Duża czcionka oraz kolorowe i bardzo ładne ilustracje wykonane przez Mariannę Oklejak bez wątpienia sprawiają, że utwór staje się ciekawszy. Dodatkowo książka ma twardą tekturową okładkę oraz zaokrąglone rogi, więc spokojnie można dać ją dzieciom bez obawy, że coś sobie zrobią.

Razem z Basią przedszkolak może na przykład przygotowywać się do pójścia do szkoły. Z książeczką, ukazały się także zeszyty ćwiczeń, takie jak „Basia uczy pisania i czytania” czy „Basia uczy liczenia i geometrii”.

Gdyby ktoś chciał sprawić prezent młodszemu rodzeństwu, zachęcam najpierw na odwiedzenie strony internetowej www.basia.com.pl, gdzie można dowiedzieć się więcej o wesołej bohaterce książeczek.



Tilia, 16 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Egmont.

"Uśmiechnięte aniołki" - Barbara Derlicka - recenzja

Barbara Derlicka jest autorką książeczki dla dzieci pt. „Uśmiechnięte aniołki”. Książka ukazała w 2014 roku nakładem wydawnictwa WAM. Autorka ma już na swoim koncie inne utwory przeznaczone dla dzieci, które opowiadają o aniołkach.

Uśmiechnięte aniołkiKsiążeczka składa się z sześciu krótkich wierszyków. Aniołki zostały przedstawione jako dobre duszki, które chętnie pomagają oraz rozweselają dzieci. Poza tym, utwory są pełne humoru, który na pewno spodoba się maluchom:

Czwarty zgubił trąbkę małą.
Dobrze mu się na niej grało,
ale że fałszował strasznie,
to anielskie były waśnie.

Tra ta tam i tra ta ta ta,
Od jesieni aż do lata.
Aż pewnego dnia, z wieczora
Ktoś tę trąbkę wreszcie schował.

Książka została napisana prostym i zrozumiałym językiem. Dodatkowo książeczka została bardzo ładnie wydana. Kolorowa, jasna okładka z błyszczącymi postaciami aniołków oraz wizerunkiem dziewczynki. Również tytuł przykuwa uwagę dzieci, kolorowymi i powykrzywianymi literami. Wierszyki ilustrowane są barwnymi wizerunkami duszków. Autorem tych ilustracji jest Wojciech Kuźmiński. Rysunki sprawiają, że dla maluchów książeczka stanie się bardzo atrakcyjna.

Moim zdaniem, utwór pt. „Uśmiechnięte aniołki” autorstwa Barbary Delickiej to idealna pozycja dla trzy-czteroletnich dzieci. Proste i rymowane wierszyki, a do tego kolorowe ilustracje z pewnością zachwycą najmłodszych.




Tilia, 16 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa WAM.

środa, 9 kwietnia 2014

"Niewzruszenie" - Ewa Nowak - recenzja

Książka "Niewzruszenie" to kolejna książka z "Serii Miętowej". Głównymi bohaterami jest Marianna i Lew Henselowie.  Lew to imię młodszego brata Marianny. Oboje borykają się z problemem miłosnym. 

Marianna to zwyczajna nastolatka, która jak wiele jej starszych i młodszych koleżanek chce przeżyć pierwszą miłość. Gdy już ją znajduje, doszukuje się w niej wad... Spotyka się z Tomkiem, i wylicza mu wszystkie gafy jakie zaliczył na randkach, choć widzi, że chłopak się stara i nie widzi niczego poza nią.  Mama Marianny i Lwa jest wróżką, zaś  ojciec gra na weselach.  

Lew, młodszy brat Marianny, darzy uczuciem starszą od siebie dziewczynę Gabi, koleżankę z klasy Marianny. Lew wdaje się w bojkę z byłym chłopakiem Gabi, który widzi w nim zagrożenie. Ponadto do domu  Marianny i Lwa wprowadza się nietypowe zwierzę, które cała rodzina od razu pokochała i nazwała Ewunia. Rodzina dziewczyny jest przedstawiona  w dość komiczny sposób :D. Mają dużo niecodziennych  przygód. 

Uważam, że książka „Niewzruszenie” to bardzo dobrze napisana powieść dla młodszych czytelniczek, jest w niej wiele śmiesznych akcji. Pani Ewa Nowak poruszyła w książce bardzo ważny temat dotycząc nastolatków, a mianowicie -pierwszą miłość. 

Bardzo podoba mi się też przedstawienie tego, jak Lew i Marianna się dogadują, rozumieją. Życzę wszystkim rodzeństwom,  aby potrafiły, tak jak bohaterowie, znaleźć wspólny język!


Serdecznie zapraszam do lektury, bo książkę czyta się bardzo szybko i przyjemnie.

Lily, 18 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Egmont. 

"Koniec świata" - Izabella Frączak - recenzja

Izabella Frączak nie jest amatorką w sztuce pisarskiej. ,,Koniec świata’’ to już jej czwarta powieść po ,,Pokręconych losach Klary’’ czy ,,,Kobietach z odzysku’’. Zostały one ciepło przyjęte przez czytelniczki.  Jak więc tym razem poradziła sobie krakowianka?

Koniec świata - Izabella FrączykIzabella Frączak stworzyła postać Marylki. To młoda, atrakcyjna kobieta, choć z bagażem doświadczeń. Przed laty porzucił ją narzeczony. Marylka ciężko to przeżyła, jednak już uporała się z przeszłością. Teraz jest copywriterką w agencji reklamowej. Jej życie toczy się własnym torem, jednak do czasu. Gdy wpada w oko Marcelowi, koledze z pracy, pociąga to za sobą falę zaskakujących wydarzeń. Jak sobie z tym poradzi? I czy zbliżający się koniec świata zapowiedziany przez Majów naprawdę nastąpi? Zobaczymy…

,,Koniec świata’’ szczerze mówiąc, nie powalił mnie na kolana. Wydało mi się to po prostu kolejną powieścią obyczajową. Czy wniosła coś nowego do tego kanonu literatury? Według mnie nie.                                                                                                                      
Oczywiście, nie mogę nie wspomnieć o pewnych zaletach tej książki. Jedną z nich jest na przykład styl pisania autorki. Uważam, iż jest całkiem dobry. Ma ona lekką rękę, potrafi konstruować błyskotliwe zdania i ciekawe opisy, jednak wydaje mi się, że książce brakuje tego ,,czegoś’’. Nie wiem również, czy w jakikolwiek sposób mogło to poprawić moją ogólną ocenę, gdyż sam pomysł nie spodobał mi się. Wydaje mi się to po prostu niezobowiązującą powieścią dla tych, którzy pragną po prostu czytać, nie zastanawiając się głębiej nad treścią. Czy mnie odpowiada taka książka? Raczej nie. Wolę lektury napisane w nieco innym stylu, mające jakiś głębszy sens.


Katia, 13 lat


Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Prószyński i S-ka. 

"Wieczorem w Paryżu" - Nicolas Barreau - recenzja

Wieczorem w Paryżu - Nicolas Barreau"Wieczorem w Paryżu" autorstwa Nicolasa Barreau to romantyczna  opowieść o francuskiej metropolii. Wieczorami dzieje się tam więcej niż możesz sobie wyobrazić... Paryż to miasto wiecznie spieszących się ludzi, ale gdzieś obok pośpiechu jest jeszcze miejsce na miłość. 

Ja miałam teraz okazję poznać historię Alaina Bonnarda, właściciela starego kina Cinema Paradis. Młody  mężczyzna jest wrażliwy i romantyczny. Pewnego dnia w końcu starcza mu odwagi, aby odezwać się do tajemniczej kobiety w czerwonym płaszczu. Od tego wszystko się zaczyna. Od tej chwili  już nic nie będzie takie samo. To jest początek niesamowitej, zapierającej dech w piersiach i wręcz niemożliwej historii miłosnej. Bukowy Las wydał książkę, która świetnie oddaje romantyczny i  tajemniczy klimat Paryża. Odnajdziemy tu wiele dobrze oddanych emocji: miłość, tęsknotę, przebaczenie, strach, namiętność, ból, rozpacz. Ogólnie książkę czyta się dobrze. Historia Alaina Bonnarda wciąga i widać, że Barreau dokładnie dobrał każde słowo. Nic nie jest tu przypadkiem.

Sama książka liczy 282 strony. Na początku wciągnęła mnie ta poruszająca historia, lecz w środku był jakby przestój i książka zaczęła być lekko nudnawa. Na szczęście akcja nabrała niesamowitego tempa i zaskakiwała samymi zwrotami akcji.  Okładka, moim zdaniem, nic nie mówi o zawartości tej opowieści. Mogłaby przedstawiać ową kobietę w czerwonym płaszczu i to byłoby lepsze rozwiązanie. 

Polecam wszystkim, którzy chcą się oderwać od codzienności i poczuć trochę paryskiej magii...


Lucinda, 18 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Bukowy Las.

"Krwawy szlak. Kroniki czerwonej pustyni" - Moira Young - recenzja

Lugh.                                                                                                                                                  Saba.
Brat.                                                                                                                                               Siostra.
Złotowłosy.                                                                                                                            Czarnowłosa.
Błękitnooki.                                                                                                                            Brązowooka.
Silny.                                                                                                                                                 Słaba.
Piękny.                                                                                                                                          Brzydka.
On jej światłością.                                                                                                            Ona jego cieniem.
On jak słońce.                                                                                                            Ona to Anioł Śmierci.


                                          Bliźnięta urodzone w dniu zimowego przesilenia.
                                              Z jednej krwi.
                                     Zawsze razem. Nierozłączni.
                                                Do czasu.



Krwawy szlak. Kroniki czerwonej pustyni - Moira Young
Gdy Lugh zostaje porwany, świat Saby staje na głowie. Jej ojciec umiera, a kłótnie ze znienawidzoną młodszą siostrzyczką są nieuniknione. Dziewczyna od razu udaje się w pościg. Po drodze dowiaduje się coraz więcej o wynalazkach Złomonterów  dżaalu, a przede wszystkim o ludziach, rządzących światem, od którego tak długo była odizolowana. Spotyka również tajemniczego Jacka, utrzymującego, że wie  jak dojść do miejsca pobytu Lugh.  A czas ucieka nieubłaganie…  
                                      

Jednak czy Saba powinna mu ufać?
Czy siostra odnajdzie ukochanego brata?
Czy starczy jej czasu?

Poznajcie Sabę i Kroniki Czerwonej Pustyni…
To nie jest kolejna, dystopijna opowieść. Ta książka wciąga i nie pozwoli na nudę. Pierwszą rzeczą, jaka rzuci się w oczy jest niezwykły sposób prowadzenia dialogu, który właściwie trudno opisać. Dlatego przytoczę cytat z książki, by lepiej zrozumieć, co mam na myśli.

,,(…) Prędzej Saba!, popędza mnie Lugh.(…)
Nero!, mówię. Przystaje i rozglądam się. Gdzie jest Nero?
Nie ma czasu!(…)’’

Jeszcze nigdy nie spotkałam się z takim sposobem prowadzenia dialogu. Język jest bardzo potoczny, zapisywany jakby ze słuchu. Doskonale wpasowuje się w osobowość głównej bohaterki – Saby. Takie prowadzenie akcji zupełnie nie przeszkadza w odbiorze powieści, wręcz przeciwnie: wciąga czytelnika jeszcze bardziej. Nie ma również wielu opisów. Jest ich jednak wystarczająco dużo, by czytający się nie pogubił. Zaletą są również barwne postacie, pomysł na książkę oraz prawdziwe uczucia bohaterów, w których łatwo można się wczuć. Czy w takim razie to książka idealna? Niemalże tak. Posiada jednak mały mankamencik. Na w sumie 400-stronicową powieść przypada zaledwie 9 dosyć długich rozdziałów. Nie można w takim razie posłużyć się starą sztuczką: ,,jeszcze tylko jeden krótki rozdzialik’’… Mimo wszystko, w obliczu wszystkich zalet tej książki, nie wydaje mi się to szczególnie ważną rzeczą przy ogólnej ocenie ,,Kronik Czerwonej Pustyni’’.

Polecam ,,Krwawy szlak” wszystkim pragnącym ciekawej lektury, która nie jest zwykłym nastolatkowym romansidłem, a niesamowitą historią o dziewczynie, zmieniającej świat. Przy tak zadziwiającej swą prostotą książce, nietrudno się domyślić, że czytelnik sam zacznie się zastanawiać, kto może być autorem czegoś takiego.
Otóż jest nią Moira Young. To Kanadyjka, choć teraz mieszka wraz z mężem w Wielkiej Brytanii. Jak się okazuje nie zawsze pisała. Na zmianę była aktorką, tancerką, a nawet śpiewaczką operową! ,,Krwawy szlak’’ to jej debiut. W tym momencie zajmuje się pracą nad kolejnymi tomami serii. Z niecierpliwością będę czekać na ich wydanie w Polsce.

Dla kinomaniaków dodatkową zachętą może być fakt, że sam Ridley Scoot pragnie stworzyć film na podstawie tej książki. Nie dziwi mnie to. ,,Krwawy szlak’’ to książka wprost wymarzona dla reżysera.


Katia, 13 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Egmont.

„Czarownica” - James Patterson, Gabrielle Charbonnet - recenzja

Czarownica - James Patterson
„Czarownica” to pierwsza z trzech powieści serii Czarodzieje, opowiadająca o losach dwójki rodzeństwa, które zostaje uprowadzone po zaprowadzeniu nowego porządku na ziemi. Jej główny autor, James Patterson to, według magazynu „Forbes”, najlepiej zarabiający pisarz świata. Zachęcam do lektury, przekonajcie się, że warto...


Wisteria i Whitford Wszechdobrzy. Rodzeństwo, 15 i 18 lat. Żyją szczęśliwie z rodzicami, chodzą do szkoły, mają swoje problemy, jak to nastolatki. Jednak wszystko się zmienia. Wagary i szlabany teraz są ich najmniejszym problemem...

Na świecie zapanował nowy porządek. Nowy Ład. Ale jest tylko gorzej.
Hałasy, odgłos wyważanych drzwi, krzyki. To nie jest dobry dzień dla rodziny Wszechdobrych.

Teraz rodzeństwo musi poradzić sobie w obliczu totalitarnej władzy Nowego Ładu i... uratować świat, jak mówi proroctwo...

Przyjemna, szybka, wręcz „ekspresowa” – takimi słowami opisałabym „Czarownicę”. Bez zbędnych zawijasów fabularnych wywołuje ogromną chęć na przeczytanie kolejnej części, na którą z niecierpliwością czekam.

Serdecznie polecam fanom fantastyki i przygód. Książka pokazuje, jak ważna jest współpraca i oczywiście miłość siostry i brata. 


WeruSSia, 16 lat


Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Albatros.


"Alfred Hitchcock. Nieznana historia „Psychozy” – Stephen Rebello – recenzja

Stephen Rebello urodził się w Fall River, w stanie Massachusetts. Jest amerykańskim pisarzem, scenarzystą i byłym terapeutą. Książka „Alfred Hitchcock. Nieznana historia Psychozy” to jego debiut na polskim rynku.

Alfred Hitchcock. Nieznana historia Wypadałoby zacząć od powiedzenia, kim był Alfred Hitchcock. A był światowej sławy twórcą filmowym i reżyserem. Takie arcydzieło jak np. „Psychoza” znane jest każdemu fanowi horrorów. Produkował filmy w połowie XX wieku.

„Film powinien być mocniejszy niż rozum” ~ Alfred Hitchcock

Książka rozpoczyna się w momencie, kiedy na światło dzienne wychodzi straszna prawda. Ed Gein robił okrutne rzeczy. Zabijał ludzi, a z ich ciał „produkował” między innymi torebki. Cała Ameryka żyła tą historią. Zainteresował się nią też pisarz Robert Bloch. I zaczął pisać książkę. Wykreował głównego bohatera jako psychopatycznego mordercę, kanibala i transwestytę. Kiedy skończył, natychmiast przesłał powieść do swojego agenta, Harry’ego Altschulera. Prawie od razu zainteresowało się nią wydawnictwo Simon&Shuster.

 „Psychoza” została wydana w 1959 roku, na kilka miesięcy przed drugą rocznicą odkrycia śladów zbrodni Geina. Książka okazała się sukcesem, a prawa do filmu wykupił nikt inny jak Alfred Hitchcock. 

Jakie były dalsze losy filmu? 
Cóż, ja wam tego nie powiem, sami przeczytajcie.

Osobiście, nie jestem wielką fanką biografii, lecz ta książka naprawdę mi się spodobała i polecam ją każdemu miłośnikowi książek i  nie tylko. Przede wszystkim urzekł mnie tytuł: „Alfred Hitchcock. Nieznana historia Psychozy”, bo brzmi on dość tajemniczo. Na podstawie powieści wyprodukowano film pt. „Hitchcock”, w którym role główne wcielili się Anthony Hopkins i Scarlett Johansson.

I oczywiście koniecznie oglądnijcie "Psychozę" jeśli jeszcze jej nie widzieliście!


Lady Black, 13 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa SQN. 

piątek, 4 kwietnia 2014

"Marcowe fiołki" - Sarah Jio - recenzja

Marcowe fiołki - Sarah Jio
Książka Sarah Jio pt. "Marcowe fiołki" opisuje  fragment życia Emily, pisarki.

Główną bohaterkę poznajemy w momencie rozwodu z mężem. Emily za namową przyjaciółek postanawia pojechać do ciotki Bee na wyspę niedaleko Seattle. Ma nadzieję, że tam właśnie dojdzie do siebie po rozstaniu z mężem i zapomni o tym przykrym doświadczeniu. Wyspa jest mała i urocza, a Emily zna ją dobrze, bo tu spędzała dzieciństwo. Historia nabiera tempa, gdy Emily, w domu swojej ciotki, odnajduje starą książkę i okazuje się, że to stary pamiętnik z 1943 r. Zaczyna go czytać  i coraz bardziej wciąga ją opisana w nim historia.


„Marcowe fiołki” to książka o wielkiej miłości, o tym, że czasem warto dać sobie drugą szansę. Książkę do ostatniej strony czyta się z zaciekawieniem.

Co tak naprawdę skrywa pamiętnik? 
Czego dowie się Emily o swojej rodzinie? 
I jak wpłynie na nią pobyt na malowniczej wyspie u cioci? 

Tego dowiecie się czytając książkę, a zapewniam, że warto poznać odpowiedzi na te pytania :) . 

Serdecznie polecam !
Lily, 18 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Znak.

„To nie draka! Świetne rady dla chłopaka!” - Martin Oliver - recenzja

To nie draka! Świetne rady dla chłopaka
 „Czy jesteś gotów na zostanie superbohaterem w wykonywaniu codziennych czynności?” 

Tym zdaniem zaczyna się ta specyficzna książeczka. Jest to zbiór wielu, mniej lub bardziej, intrygujących porad, które na pewno przydadzą się nam chłopakom prędzej czy później. 

Są tam zarówno porady bardzo pomocne, jak np. robienie węzła na krawacie i usuwanie drzazgi, ale są również porady super  oczywiste na przykład... „Jak sprawdzić godzinę na zegarku?” :/ No cóż, może to nie jest znowu takie łatwe; w gimnazjum naprawdę spotkałem się z człowiekiem, który nie umiał odczytać godziny. W końcu trudno jest zapamiętać, że pierwsza liczba w godzinie „19:10” to godzina, a ta po dwukropku to minuta. Tak więc w książce są zawarte porady zarówno przydatne w codziennym życiu, jak również śmiesznie oczywiste. 

Polecam ją każdemu młodemu człowiekowi, bo nie tylko może ułatwić nam codzienne czynności, ale uratować życie! (Jest tam opisana np. pozycja bezpieczna, oparzenia itp.). Tak więc jest to lektura obowiązkowa!

Kevin, 16 lat


Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Jedność.