tytuł


Recenzje młodzieżowe - bo młodzież też lubi czytać!

wtorek, 24 grudnia 2013

      Wszystkim odwiedzającym naszego bloga życzymy głębokich przeżyć w tym niesamowitym czasie Świąt Bożego Narodzenia! Dużo uśmiechu, miłości oraz rodzinnej atmosfery przy Wigilijnym stole!!


poniedziałek, 16 grudnia 2013

"Namiętności Marii Małgorzaty" - Lisa Samson - recenzja

Książki Lisy Samson uznawane są jako jedne z bardziej wpływowych wśród powieści chrześcijańskich. Ta amerykańska pisarka znana jest zarówno dzieciom jak i dorosłym, szczególnie z takich pozycji jak „Bella”, „Przytul mnie” czy „Odrodzenie May”.

Namiętności Marii Małgorzaty - Lisa SamsonJej najnowsza powieść „Namiętności Marii Małgorzaty” opowiada niezwykle ciekawą historię życia kobiety wychowanej przy żeńskim zakonie. Żyjąc na małej wyspie zna niewiele osób spoza szkoły, a wśród nich jest Józef Keller – syn latarnika. Między nastolatkami wywiązuje się przyjaźń. Jednak pewnego dnia chłopak znika, a Maria Małgorzata Fischer postanawia wstąpić do zakonu. Mimo trwających przygotowań do służby Bogu zmienia plany i postanawia odnaleźć Józefa.

Decyzje Marii Małgorzaty oraz innych bohaterów powieści nie są jednak przypadkowe, a kierowane przez wiele krzyżujących się wypadków. Ale nawet z najgorszej przygody można wyjść bez szwanku, kiedy ma się po swojej stronie Największego Przyjaciela.

Powieść Lisy Samson porusza problematykę relacji rodzinnych, pokonywania własnych słabości, podążania drogą wyznaczoną przez Boga. Nie brakuje w niej jednak humoru. Fabuła przedstawiona spiralnie (wspomnienia z młodości Marii Małgorzaty mieszają się z jej aktualnymi zajęciami) opisuje życie zakonne i rodzinne w sposób, którego nigdy byście się nie spodziewali!

Polecam kobietom dojrzałym, poszukującym drogi życiowej, przeżywającym kryzys wiary czy miłości w rodzinie. Jestem przekonana, że ta ciepła, choć poruszająca trudne problemy życiowe pozycja, o rozbudowanej fabule, gdzie bohaterowie stają się bliscy czytelnikowi od pierwszych stron, w której niemal doświadczyć będziecie mogli obecności Boga; spodoba się waszej wrażliwości, zmusi Was do refleksji na temat własnego życia, ale przede wszystkim - dostarczy Wam wielu cudownych przeżyć.

Gorąco polecam!

Tania, 17 lat



Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa WAM.

czwartek, 12 grudnia 2013

"Noskawery" - Paweł Boręsewicz - recenzja

„ Patrzcie na frajera je, je, je! Nie ma noskawera je, je, je! Wszyscy równi goście aha, aha, aha! Noskawery noście aha, aha, aha!


Noskawery - Paweł BeręsewiczPowyższy fragment pochodzi z reklamy, którą zachwyciła się główna bohaterka książki pt.:”Noskawery” napisanej przez Pawła Baręsewicza. Powieść ta ukazuje naiwność i wiarę w reklamy oraz pragnienie bycia lubianym przez inne koleżanki. Książka zdobyła miejsce na podium w konkursie im. Astrid Lindgren.

Zuzia nie została zaproszona na urodziny Małgosi i dołączyła do tzw. grupy Niezapraszanych. Jest tym bardzo zrozpaczona, ale kiedy smutna siada przed telewizorem widzi kolorową reklamę noskawerów firmy nosom. Są to najnowsze wymysły najlepszego projektanta świata. Dziewczynka oczywiście pragnie je mieć. Przychodzi z tą sprawą do babci, która rozumie iluzję swojej wnuczki. Parę tygodni później dostaje aż trzy pary upragnionych ocieplaczy na nos. Jednak jeszcze tego samego dnia dowiaduje się, że nie są one oryginalne tylko uszyte przez babcię. 

Jak rozwiąże się historia Zuzi? 
Czy babcia ma tak miękkie serce i kupi wnuczce oryginalne noskawery?

Książka ta jest przeznaczona dla osób młodszych, zapoznaje ich z niesprawiedliwością świata. Daje do myślenia, każdemu, kto spotkał się z przypadkiem podobnym do opisanego w książce. Zachęcam do jej przeczytania. Warto.

Polecam

Monia,  14 lat


Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Literatura.

"Amerykańscy bogowie" - Neil Gaiman – recenzja

Amerykańscy bogowie. Wersja autorska - Neil GaimanAmeryka to zdecydowanie nie miejsce dla bogów. Przywożeni tu z różnych stron świata szybko zostają zapomniani i zastąpieni nowymi. Obrastają w kurz i tracą moc. Starają się jakoś przeżyć, w międzyczasie walcząc z nowymi personifikacjami ludzkich wierzeń. I tak codziennie, aż nagle okazuje się, że ktoś ma nowe plany. Ostateczna bitwa między starymi i nowymi bogami – czy coś może pójść nie tak?

W tym samym czasie Cień wychodzi z więzienia. Przez trzy lata tkwił w mocnym postanowieniu, że stanie się bardziej wartościowym obywatelem. Zamiast narzekać koncentrował się na sztuczkach z monetami. Nie jest przygotowany na wiadomość, która czeka na niego w normalnym świecie. Jego żona, Laura, właśnie zmarła. Cień zupełnie traci nadzieję na to, że jego życie może wyglądać jak wcześniej. I tu ma rację. Pojawianie się tajemniczego staruszka, nazywającego siebie Wendsday’em pozbawia go reszty złudzeń. Cień nie wie, że z pozoru zwyczajna oferta pracy wciągnie go w wielką historię rozgrywającą się na terenie całego kontynentu.
            
Później wszystko nabiera jeszcze tempa. Cień poznaje bogów z całego świata, niejednokrotnie wpada w kłopoty, z reguły nie ze swojej winy, i, drobnostka, spotyka swoją żonę, która jakoś nie chce pozostać martwa. Nie pomaga mu fakt, że Wendsday ukrywa przed nim właściwie wszystko, a stary słowiański bóg obiecał rozłupać mu głowę młotem. Gra toczy się o najwyższą stawkę. Tylko kto tak naprawdę pociąga za sznurki?
            
W ,,Amerykańskich bogach’’ Neil Gaiman, jeden z najczęściej czytanych pisarzy naszych czasów, kreuje niezwykłą opowieść z elementami baśni i dojrzałej fantastyki, po raz kolejny udowadniając, że można nazywać go mistrzem słowa. Narracja, prowadzona z humorem, doskonale przedstawia zarówno wesołe, jak i refleksyjne momenty. Nie można być niczego pewnym, los bohaterów może się odwrócić w każdej chwili. I jest to jedna z najmocniejszych stron książki – zdecydowanie potrafi zaskakiwać, wręcz nie można się przez to oderwać od czytania. Jeśli ktoś jeszcze nie zna tej pozycji, radzę po nią szybko sięgnąć.


Dori, 18 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa MAG.

środa, 11 grudnia 2013

"Tysiąc jesieni Jacoba de Zoeta" - David Mitchell - recenzja

Tysiąc jesieni Jacoba de Zoeta - David MitchellWłaśnie przeczytałam kolejną książkę autora "Atlasu Chmur". O czym ona opowiada...? 

Przenieśmy się kilka wieków wstecz do Japonii. Przenieśmy się na małą wyspę Dejimę. Miejsce handlu Holendrów z Japończykami. Właśnie do portu przybija statek z Holendrami, wśród nich z młodym kancelistą, wspaniałym tłumaczem Jacobem de Zoetem. Europejczycy postanawiają pozostać na wyspie przez dłuższy czas. 

Młody Jacob, pozostawiając Domburg, swego kochanego ojca, oraz młodą żonę postanawia pracować dla wysokich naczelników głównie jako tłumacz. W czasie swojego dłuższego pobytu, zyskuje miano dobrego i pracowitego człowieka. Ludzie za nim przepadają, pomimo tego, że jest młodym, rudym Europejczykiem. 

W czasie czytania tej książki, odnosi się wrażenie, że Jacob nie wyjechał do Kraju Wschodzącego Słońca, aby się wzbogacić, lecz aby poznać ten "inny świat". Dodatkowo poznajemy młodą Orito Aibagawę. Piękną i pracowitą kobietę, która chce zostać położną i dobrą lekarką (warto tu wspomnieć, że w Japonii rzadko kiedy widziano kobiety, które wykonywały takie prace). Jacob, który postanawia pomagać staremu lekarzowi a zarazem wykładowcy Orito-san, Marinusowi - zakochuje się w niej. Chce się do niej zbliżyć, lecz na jego drodze pojawia się "wróg" - Ogawa Młodszy. Kolejny tłumacz, wysokiej rangi, ze znanego klanu Ogawa, który również darzy Orito głębokim uczuciem.... 
Co dalej się wydarzy..?

Czy warto przeczytać książkę?

Oczywiście. Książka jest bardzo ciekawa i intrygująca. Pomimo tego, że zawiera ponad 600 stron, myślę, że warto poświęcić swój czas na przeczytanie jej. Zdecydowanie nie jest to romans ;) Jest to książka historyczno-przygodowa skrywająca wiele tajemnic i prawd....

 Polecam :)


                                                                                                                  Ayumi Kyoko, 14 lat


Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa MAG. 

"Wojna cukierkowa" - Brandon Mull - recenzja

Co byś zrobił(a), gdyby cukiernia w Twoim mieście oferowała słodycze o różnorakich magicznych właściwościach? Jakie działanie miałby Twój wymarzony cukierek?

Odważny Nate, kochająca rywalizację Summer, żądny przygód Trevor i spokojny Gołąb – czwórka piątoklasistów z sąsiedztwa – założyli tajny klub odkrywców „Błękitne Sokoły”. Ustalili swoje sekretne miejsce schadzek, gdzie realizowali pomysły na wspólną zabawę. Jak większość osób w ich wieku mieli nadzieję, że kiedyś w ich życiu zdarzy się coś niezwykłego. No cóż, długo czekać nie musieli...

W mieście otwiera się nowa cukiernia „Słodki Ząbek”. Właścicielka – pani White oferuje Błękitnym Sokołom swoje specjały w zamian za drobne usługi. Pewnego dnia proponuje im „coś specjalnego”. Wręcza im torebkę cukierków i ostrzega, by skosztowali ich w ustronnym miejscu. Brzmi to bardzo podejrzanie, jednak w końcu ciekawość wzięła górę – Nate bierze swój cukierek do ust i... odrywa się od ziemi. Od tej pory przyjaciele regularnie przychodzą do pani White, dostając cukierki o przeróżnym działaniu: zmniejszające grawitację, zwiększające umiejętność perswazji, pozwalających miotać ogniem, przechodzić przez lustro, zamrażać wszystko dookoła... Tylko zadania, które dzieci musiały wykonać, by otrzymać łakocie stawały się coraz to bardziej podejrzane, jak okradanie muzeum czy rozkopanie grobu. Może się okazać, że miła sprzedawczyni nie jest wcale tym, za kogo się podaje, a dzieci nieświadomie zostały zamieszane w sprawę, od której zależeć będą losy całego świata!

Książka jest bardzo wciągająca – czytając, nawet nie zauważyłam, kiedy opowieść dobiegła końca. Pełno w niej magii, sekretów i spisków. Autor jak zwykle trzyma poziom – każdemu, komu podobał się „Baśniobór”, spodoba się „Wojna cukierkowa” i odwrotnie. Książka skierowana jest w szczególności do dzieci, toteż główni bohaterowie nimi są, postępują i myślą jak one. Uważam, że to atut – nie są zbyt dorośli jak na swój wiek, ale niektórych starszych czytelników może odstraszać ich naiwność. Warto jednak po tę pozycję sięgnąć choćby dlatego, że Mull stworzył kolejny odrębny świat, który nie jest wyłącznie papierowy, jak u niektórych parających się fantastyką pisarzy, tylko realistyczny, mający jedyny w swoim rodzaju klimat i prawa nim rządzące.

 Polecam!



Luna, 14 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Wilga.


wtorek, 10 grudnia 2013

"Ignacy Loyola" - Tani Matas - recenzja

powiększ okładkęW 2013 roku nakładem Wydawnictwa WAM ukazała się książka, pt. „Ignacy Loyola” Taniego Matasa. Utwór przygotowany jest w formie komiksu dla dzieci. Kolorowe obrazki zostały narysowane przez Picanyola.

Komiks przybliża czytelnikom, zwłaszcza tym najmłodszym, postać Św. Ignacego Loyoli, Hiszpana, który żył na przełomie XV i XVI wieku. Urodził się jako najmłodsze dziecko w wielodzietnej rodzinie. Jego rodzice byli bogatymi i wpływowymi ludźmi, a mały Ignacy wychowywał się w dostatku. Potrafił pisać, czytać, lubił muzykę, a w przyszłości pragnął zostać rycerzem. Przełomowym momentem w życiu Ignacego była obrona twierdzy w Pampelunie. To wtedy został poważnie ranny w nogę i jego życie wisiało na włosku. W czasie długiej choroby zapoznał się z książkami o Chrystusie i życiu świętych. Wówczas zapragnął zmian w swoim życiu, chciał pomagać ludziom, dzielić się z nimi zarówno dobrami materialnymi, jak i duchowymi. 

Ignacy Loyola zostawił swój dom i wyruszył w długą podróż. Odwiedził klasztor w Montserrat, był w Manresie, Barcelonie, Ziemi Świętej, Alkali, Salamance, w Paryżu, ostatecznie osiadł w Rzymie.
Z napotkanymi ludźmi rozmawiał o Bogu, udzielał im ćwiczeń duchowych. Wędrówka jego pełna była niebezpieczeństw i nieprzewidzianych trudności. Ignacy był w więzieniu, gdyż inkwizycja podejrzewała go o szerzenie herezji.  Został zwolniony z celi, niemniej otrzymał zakaz nauczania przez cztery lata. Ignacy postanowił się uczyć i doskonalić, dlatego tez udał się do Paryża. Pomagał potrzebującym, chociaż sam musiał żebrać, pracował, nauczał ludzi. Z czasem przyłączali się do niego mężczyźni, którzy chcieli żyć tak jak Ignacy. Loyola bardzo dużo się modlił, miał wizje duchowe. Był szczęśliwym człowiekiem, bo uważał siebie za towarzysza Jezusa. Chciał zbawić siebie i innych, dlatego wszystko co robił podporządkowane było temu celowi.

Książka nie tylko pokazuje nam podstawowe fakty z życia Ignacego, ale przede wszystkim jego przemyślenia duchowe. Skłania do refleksji i zadumy, to pochylenie się nad życiem i działalnością wielkiego księdza, założyciela zgromadzenia o nazwie Towarzystwo Jezusowe. 
Książka została bardzo ładnie wydana, na papierze kredowym, ilustracje są kolorowe, wyraźne, bardzo dobrze podkreślające opisy.

Serdecznie zachęcam młodych czytelników do zapoznania się z książką. Jest to dobra propozycja na urodziny czy prezent mikołajkowy.



Tilia, 16 lat  

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa WAM. 

"Król kruków" - Maggie Stiefvater - recenzja

Król Kruków - Maggie Stiefvater
Blue wydaje się być zwyczajną nastolatką, ale to tylko pozory. Jej rodzina potrafi wróżyć. Jednak tylko Blue nie odziedziczyła tego genu. Potrafi jedynie wzmacniać przekaz ze świata zmarłych. Oprócz tego ciąży na niej przepowiednia: chłopak, którego pokocha i pocałuje - zginie. Ale czy chodzi o tego tajemniczego ucznia Aglionby, którego widzi na ścieżce umarłych?



Gansey, Adam i Ronan to trzej przyjaciele, uczniowie elitarnej szkoły dla chłopców. Poszukują tajemniczych lini mocy i legendarnego Glendowera, zwanego Królem Kruków. Legenda głosi, iż obudzony władca spełni jedno życzenia osoby, która go obudzi.

Gansey jest przywódcą grupy. Jest chłopakiem, którego Blue widziała na drodze umarłych.
Adam, nieśmiały, ma problemy w domu. Zakochuje się w głównej bohaterce.
Ronan, typowy arogancki, bogaty dzieciak. Unika szkoły, kłóci się ze swoim starszym bratem, unika rodziny od śmierci ojca. Mieszka z nimi Noah - chłopak, który nigdy nie jada z nimi i wydaje się być nieobecny.

Co ich wszystkich łączy? Magia.

Jednak czy zapuszczanie się do magicznego lasu jest rozsądne? Czy tam odnajdą odpowiedzi na swoje pytania?

Tego dowiecie się z książki pisarki Stiefvater Maggie, pod tytułem "Król kruków". Autorka znana z "Drżenia" rozpoczyna kolejną sagę.

Według mnie książka jest ciekawa, jednak mało w niej realizmu. Brakuje mi głębszego poznania bohaterów, zwrotów akcji i motywów postępowania. Jednak pomimo tego książka wydaje się być ciekawą pozycją na zimowe wieczory.

                                                                              Polecam


                                                                              Dydelf, 15 lat


Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Uroboros

"Groza" - Michael Robotham - recenzja

Michael Robotham pracował jako dziennikarz śledczy. Wydał  10 bestsellerów pod pseudonimem. Jest laureatem nagrody Ned Kelly Award. Autor takich powieści jak: Podejrzany, Uprowadzona i Nocny prom.

Groza - Michael Robotham
Joseph O’Loughlin to profesor psychologii klinicznej. Pewnego dnia na barierce mostu stoi naga kobieta rozmawiająca przez telefon. Joe jako negocjator chce odwieść ją od zamiaru skoczenia, ale z marnym skutkiem. Profesor zaczyna współpracę z policją, gdyż pojawiają się wątpliwości, czy to było samobójstwo. Lecz ciężko wytropić zabójcę, który nie zostawia żadnych śladów. Gdy ginie następna kobieta Joe coraz bardziej angażuje się w śledztwo. W dodatku czuje presję ze strony córki jednej ze zmarłych kobiet, która bardzo chce się dowiedzieć jak zginęła jej matka. Też wątpi w samobójczą śmierć kobiety. Lecz gdy pojawia się niebezpieczeństwo nad rodziną Joe’a to nawet ten spokojny i opanowany człowiek wpada w panikę…


Książka Michaela Robothama pt. Groza to bardzo wciągający i dobrze napisany thriller psychologiczny. Moją uwagę zwróciła ciekawa okładka. Czytając książkę zagłębiamy się w ludzki umysł- co jest okropnie ciekawe i intrygujące. Lektura trzyma w napięciu do ostatniej strony. Historia rodziny jest opowiedziana lekko oraz w prosty i przyjemny dla odbiorcy sposób. Książka wprost idealna na zimowe wieczory. Czytając nie mamy wątpliwości dlaczego od razu po ukazaniu się stała się bestsellerem. 

Polecam wszystkim, nie tylko miłośnikom thrillerów czy kryminałów, gdyż czytając ją możemy dowiedzieć się paru ciekawych rzeczy o naszym umyśle i jego niezwykłej pracy.


Grazia, 17 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Świat Książki.

" Sekretna historia SAS" - J. J. Cecile - recenzja

Sekretna historia SASBrytyjska jednostka sił specjalnych, Special Air Service,  to także jedna z największych zagadek w historii. Została założona w czasie II wojny światowej przez Davida Stirlinga. Od tamtego czasu SAS wypełnia wszystkie najbardziej niebezpieczne i ryzykowne misje. Żołnierze należące do tej grupy uczestniczyli w walkach w Irlandii, w wojnie w Iraku, a także odbili zakładników z irańskiej ambasady w Londynie w 1980 roku. Stuprocentowa skuteczność oraz dewiza „strzelaj, żeby zabić” napawa strachem terrorystów, którzy często na słowa „wkracza SAS” wolą dobrowolnie odłożyć broń. 

Jaka taktyka pozwala im się dostosować do każdych warunków? Jak wygląda szkolenie tej elitarnej jednostki?

Jean Jacques Cecil to były spadochroniarz. Jest jednym z najsłynniejszych specjalistów od wywiadu i służb specjalnych. Do historii SAS podchodzi z wielkim zaangażowaniem, pozwalając nam przyjrzeć się początkom tej kontrowersyjnej organizacji.

„Sekretna historia SAS” to przede wszystkim bardzo rzetelnie przedstawiona historia oddziału antyterrorystów. Od podszewki i bez żadnych ubarwień. Dowiadujemy się jak powstał pomysł stworzenia takiej grupy i dlaczego na początku wszyscy patrzyli na nią sceptycznie. Wypowiedzi komandosów jedynie dodają smaku całej książce. Czasami bawią, częściej jednak wprawiają w zdumienie. Dzięki tym wywiadom „Sekretną historię SAS” czyta się jak wyjątkowo ciekawą książkę sensacyjną, która na dodatek jest prawdziwa.

Jest to książka idealna dla ludzi interesujących się militariami. Pełno taktyk i dokładne opisy szkolenia stanowią perełkę dla fanów tematu. Jednak tych, którym nazwa SAS nic nie mówi, książka nie znudzi. Śladowe ilości wojskowego żargonu każdemu pozwalają cieszyć się  tą pozycją.


Wyjątkowo fascynująca książka, która nieraz może zaskoczyć pojawiającą się nazwą GROM. 

Weronika, 17 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa MUZA.

poniedziałek, 9 grudnia 2013

"17 równań, które zmieniły świat" - Ian Stewart - recenzja

Miałem już przyjemność recenzować kilka książek Iana Stewarta. Muszę szczerze przyznać, że jest on niesamowitą postacią ze względu na to, że ma szczególny dar pisania o rzeczach skomplikowanych w bardzo prosty sposób. 

Jak łatwo się domyślić w swojej nowej książce prezentuje on równania. Równania, które szczególnie przyczyniły się rozwojowi ludzkości. Wydawać by się mogło, że to dość mocne stwierdzenie ale po lekturze mogę z pełną świadomością zgodzić się z autorem. Niesamowite jest to, jak bardzo proste wydają się być niektóre z nich, a z drugiej strony jak wielki wpływ miały na przemiany w świecie. Tak jak napisałem wcześniej Stewart ma dar do pisania o rzeczach skomplikowanych. Nie mniej jednak nie jest to książka dla wszystkich, z racji tego, że pojawiają się w niej fragmenty, zwłaszcza szczegółowe opisy samego równania, które mogą być nużące. Dla mnie osobiście były one mocno fascynujące i motywujące. 

Polecam ją natomiast wszystkim, którzy lubią zgłębiać tajemnice świata i lubią rozwiązywać zagadki. Gdybym miał powiedzieć co jest w tej książce najciekawsze, to zdecydowanie powiedziałbym, że historia. Przy każdym opisywanym równaniu jest krótki rys historyczny. Jak równanie ewoluowało, jak zmieniło świat. Ta książka jasno i wyraźnie pokazuje nawet tym, którzy matematyki nienawidzą, że bez niej nie udałoby się nam osiągnąć tego, co mamy ani nawet w połowie tak mocno rozwinąć. Nie chcąc się zagłębiać w same równania powtórzę tylko za autorem, że mało kto zdaję sobie sprawę z mocy równań, z tego, że praktycznie posługujemy się nimi na co dzień patrząc na świat. Mało kto zdaje sobie sprawę, że równania są jak do tej pory najlepszą z możliwych opcji opisywania tego co nas spotyka.

Wszystkim, którzy chcieliby zgłębić swoją przygodę z równaniami serdecznie polecam tę książkę. Kto wie może sami zainspirowani nią wymyślimy równanie, które będzie zaczątkiem nowej ery.


Deaveroman, lat 20


Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Prószyński i S-ka.

"Wszystko ok!" - Barbara Dee - recenzja

Wszystko OK!Uważacie, że w szkole zawsze jest nudno i nie dzieje się nic ciekawego?

Bzdura! 

Aby się przekonać trzeba sięgnąć po książkę Barbary Dee ,,Wszystko OK!". A jak to zrobić? Po pierwsze i najważniejsze wejść do biblioteki. Reszta  pójdzie jak z płatka....

,,Czasami w życiu potrzebny jest niezły wstrząs."   

To właśnie powiedziała pewnego dnia Francesca Evie.  Jak prorocze okażą się te słowa, ma się przekonać już wkrótce.
I tu pewnie powiecie ,,zaraz, zaraz, ale kim są te dziewczyny i co mają one wspólnego ze szkołą?" . Już wyjaśniam.

Evie mieszka w miasteczku od zawsze, jest spokojna i dobrze wie, co i kiedy wolno mówić.  Gdy jednak w okolicy pojawia się Francesca, całe jej życie staje na głowie. Jej nowa sąsiadka jest... no, nie do końca idealną osobą. A dokładniej - jest postrzeloną, gadatliwą i uwielbiającą się wtrącać do spraw innych dziewczyną. Jak tu się z taką dogadać? Evie jednak będzie zmuszona z nią współpracować przy projekcie Strych. I zaczynają się kłopoty...

Książka jest dobrym wytchnieniem od szkolnej rutyny. Choć nazwanie głównych bohaterek ,,najlepszymi przyjaciółkami" wydaje mi się być lekkim przegięciem. Opowiada o powstaniu przyjaźni składającej się z wielu błędów i pomyłek. Jakich? To już trzeba przeczytać...


Ethne, 14 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Jaguar.

Wywiad z Agnieszką Stelmaszyk



 Zapraszamy do lektury "wirtualnego" wywiadu, który z p. Agnieszką Stelmaszyk przeprowadziła Luna

1.     Co stało się inspiracją do napisania „Kronik Archeo”? A jak było z „Koalicją Szpiegów”?

Agnieszka Stelmaszyk
Zawsze lubiłam historię i różne zagadki archeologiczne, dlatego postanowiłam napisać książkę przygodową z archeologią, legendami i mitami w tle. Mój mały syn akurat fascynował się Egiptem, znał wielu bogów i faraonów, wciąż rysował piramidy i wypytywał o mnóstwo rzeczy. Dlatego właśnie pierwszy tom „Kronik Archeo” rozpoczyna się przygodami w Egipcie. Jak już kiedyś wspominałam w jednym z wywiadów, wymyśliłam sobie polsko-angielskich przyjaciół w tej książce, ponieważ obok szkoły mojego syna jest również szkoła, do której razem z polskimi uczęszczają dzieci różnej narodowości i wszyscy świetnie się ze sobą dogadują. Ja wychowałam się w zupełnie innych czasach i o takich przyjaciołach mogłam sobie tylko pomarzyć. W szkole podstawowej korespondowałam jedynie przez krótki czas z bardzo sympatyczną dziewczynką z NRD o imieniu Ramona. Zupełnie nie pamiętam jej nazwiska, ale postanowiłam jej imieniem ochrzcić jedną z bohaterek „Koalicji Szpiegów”.
Pomysł na „Koalicję Szpiegów” pojawił się natomiast pewnego dnia podczas mojej wizyty w Berlinie. Popijałam herbatkę niedaleko Bramy Brandenburskiej, naprzeciw hotelu Adlon. Przed hotelem zatrzymało się akurat kilka limuzyn, az jednej z nich wysiadł mężczyzna wyglądający na arabskiego księcia. Żonę tego pana i jego syna przywitano bukietami kwiatów, a cała ulica przed hotelem była zablokowana tak długo, aż wyniesiono z limuzyn kilkanaście walizek oraz innych bagaży. Z hotelowego balkonu zerkał na ulicę zabawny jegomość z wydatnym brzuszkiem. Obok mnie siedzieli młodzi Japończycy i głośno ze sobą rozmawiali, śmiejąc się do rozpuku. Wyobraziłam sobie do tego historię szpiegowską i tak powstała „Koalicja Szpiegów”.

2.     W jakich warunkach najlepiej Pani się pisze?

Najlepiej pisze mi się w domu, chociaż jeśli trzeba, potrafię też pisać na kolanie w różnych miejscach.Lubię wstawać wcześnie i najczęściej siadam do komputera zaraz po śniadaniu. A kiedy skończę pracę, wyłączam komputer, żeby od niego odpocząć. Wieczorem wolę czytać książki, zawsze staram się znaleźć na czytanie choć parę chwil.

3.     Do internetu przeciekła plotka, że „Przepowiednia synów słońca” to ostatnia część Kronik. Czy jest to prawdą?

Właściwie to była ostatnia część Kronik. Na początku zaplanowałyśmy z moją redaktorką siedem tomów. Jednak po ukazaniu się przedostatniego, czyli szóstego tomu,zaczęły napływać do mnie przesympatyczne listy i petycje z prośbą o kontynuację. Nowy, czyli ósmy tom będzie troszkę odświeżony, z nieco inną grafiką, ale mam nadzieję, że sprawi czytelnikom przyjemność. Nie mogę jeszcze zdradzić, o czym będzie.

4.     Czy jest ktoś, kto Panią wspiera, kto czasami podsyła jakiś pomysł przy braku weny?

Najczęściej sama tak długo szukam pomysłu, aż go znajdę. Czytelnicy podsuwają mi pomysły na ciekawe miejsca akcji w „KronikachArcheo”. Mam też zaprzyjaźnione grono osób, które użyczało mi zdjęć ze swoich podróży do Japonii, Norwegii, czy Szkocji i jestem im niezmiernie za to wdzięczna. Największą inspiracją są dla mnie również własne podróże i to wcale nie muszą być dalekie wojaże. Wystarczy, że wyjadę gdzieś blisko, do lasu albo nad jezioro i wena znów powraca.

5.     Czy niektóre postaci z Pani książek mają swoje odpowiedniki w realnym świecie?

Większość bohaterów jest fikcyjna. Nieraz czytelnicy piszą do mnie i pytają, czy taki lub inny bohater naprawdę istnieje, dotyczy to głównie „Kronik Archeo”. Sporo postaci żyje tylko na kartach tej książki. Chociaż jest kilkuautentycznych bohaterów dziecięcych, a ich portrety również są prawdziwe, ale przygody, w których uczestniczą, są fikcyjne.

6.     Co było powodem, dla którego zaczęła Pani pisać?

Po prostu kiedyś usiadłam i zaczęłam pisać. Nie zastanawiałam się dlaczego. Miałam taką potrzebę i chciałam spisać historię, którą wymyśliłam. Pierwsze teksty do dziś spoczywają na dnie szuflady. Od dzieciństwa wymyślałam różne historie, ale ich nie spisywałam. Teraz też nie wszystko zapisuję, ponieważ nie każdy pomysł jest na tyle dobry, żeby go utrwalać.

7.     Kiedy i w jakich okolicznościach zdecydowała się Pani opublikować swoją twórczość?

Miałam już troszkę opowiadań w szufladzie, gdy pewnego dnia natknęłam się w Internecie na ogłoszenie, w którym szukano autora, w tym również debiutantów. Pomyślałam, że nie zaszkodzi wysłać paru fragmentów, ale nie liczyłam jakoś specjalnie na odpowiedź, tym bardziej, że już wcześniej nie poszczęściło mi się w podobnych próbach.
Ale tym razem los okazał się łaskawy i otrzymałam propozycję współpracy z wydawnictwem. Dzięki temu trzy moje opowiadania ukazały się w 2007 r. w zbiorze „Opowiadania z morałem”, a zaraz potem „Mali Agenci”, do których mam wielki sentyment. Tak to się wszystko zaczęło.

8.     Czy ma Pani swoje ulubione książkowe tytuły, może autorów?

Uwielbiam książki dla dzieci i młodzieży, dlatego głównie taką literaturę czytam. Nie wiem, czy kiedyś mi się znudzi. Mam trochę ulubionych książek z dzieciństwa. Lubię też czytać biografie, wspomnienia, książki podróżnicze. W tej chwili na moim stoliku, w kolejce do przeczytania,leży parę książek: druga część „Rodziny Penderwicków” JeanneBirdsall, „Itch” Simon Mayo i „Listy miłości” Marii Nurowskiej.

9.     Czy jest coś, co się Pani nie podoba we współczesnej literaturze dziecięcej lub młodzieżowej?

Brakuje mi fajnych książek popularnonaukowych skierowanych do dzieci lub młodszej młodzieży. Owszem, w księgarniach można znaleźć trochę tego typu pozycji, ale wydaje mi się, że jest ich za mało. Młodzi ludzie naprawdę mają mnóstwo zainteresowań. Opowiadają o nich na spotkaniach ze mną. To wcale nie jest tak, że interesują się tylko komputerem, potrafią pasjonować się minerałami, fizyką, chemią, literaturą, historią, astronomią i mnóstwem innych rzeczy, często zaskakując tym dorosłych. To ich zaciekawienie światem widać na przykład przed Centrum Nauki „Kopernik” w Warszawie czy innych miejscach tego typu, gdzie chętni do zwiedzania ustawiają się w długich kolejkach.

10.  Pracuje Pani obecnie nad jakąś książką?

Zajmuję się nową serią przygodową i pracuję nad kolejnym tomem „Kronik Archeo”. Nie chcę jednak za dużo zdradzać, ponieważ obie te rzeczy są w fazie projektów i sama nie wiem, co z tego wyjdzie. W przyszłym roku Zielona Sowa wyda kilka moich nowych książeczek dla młodszych dzieci. Będą to opowiadania i pewna historia o małym detektywie, który lubi wikłać się w skomplikowane przygody.

11.     Czy ma Pani jakieś rady dla naszych recenzentów? 

Na pewno przyda się ogólna znajomość literatury, kontekstów, a także znajomość różnych konwencji. Pisząc recenzję, należy też pamiętać, aby nie zdradzać całej treści książki lub zakończenia.
Każdy recenzent ma prawo do wyrażania swojej subiektywnej opinii o książce, ale warto pamiętać o dobrych manierach i kulturze słowa, nawet jeśli trzeba napisać niepochlebną recenzję.


„Św. Faustyna i Boże Miłosierdzie. Życiorys, nowenna, modlitwy” - Mira Majdan - recenzja

W 2013 roku nakładem Wydawnictwa PROMIC ukazała się książka Miry Majdan, pt. „Św. Faustyna i Boże Miłosierdzie. Życiorys, nowenna, modlitwy.”

Święta Faustyna jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych polskich sióstr zakonnych i świętych. W stosunkowo niewielkiej objętościowo książeczce autorka zamieściła dużo informacji o Helenie Kowalskiej, późniejszej siostrze Faustynie.

Helena urodziła się w ubogiej rolniczej rodzinie w 1905 roku, jako córka Marianny i Stanisława Kowalskich. Rodzice bardzo kochali i cenili dziewczynkę za jej dobroć, radość i życzliwość. Często stawiali ją za wzór do naśladowania dla rodzeństwa. Nie byli zachwyceni pomysłem córki wstąpienia do klasztoru, gdyż zupełnie inaczej wyobrażali sobie przyszłość Helenki. Byli zbyt ubodzy, by zapewnić dziewczynie posag, umożliwiający jej wstąpienie do zakonu. Determinacja, ciążka praca, a przede wszystkim autentyczne powołanie sprawiły, że Helena wreszcie trafiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Jej pobyt w klasztorze naznaczony jest nie tylko modlitwą, ale i ciężką fizyczną pracą w kuchni, w ogrodzie czy pod koniec życia, na furcie. Cały czas żarliwie się modli i ma objawiania Pana Jezusa. To On daje jej wytyczne jak żyć i jakie przesłanie przekazać ludziom. Jezus każe jej namalować Obraz Jezusa Miłosiernego, podpisanego: Jezu Ufam Tobie. To wg wskazówek zakonnicy powstaje pierwszy wizerunek Jezusa Miłosiernego namalowany przez Eugeniusza Kazimirowskiego.

Siostra Faustyna za namową swojego spowiednika, prowadziła „Dzienniczek”, który stanowił zbiór osobistych rozmów z Jezusem, jej przemyśleń, modlitw i wyznań. W 1938 roku, w wieku zaledwie 33 lat siostra Faustyna umiera na gruźlicę. Dzieło, które zapoczątkowała, nie umiera razem z nią. Dzięki pracy księdza Michała Sopoćki, kardynała Karola Wojtyły, późniejszego papieża Jana Pawła II oraz księdza Ignacego Różyckiego kult Miłosiernego Jezusa rozprzestrzenił się na cały świat.

Siostra Faustyna została beatyfikowana w Rzymie w 1993 roku i kanonizowana, również w Rzymie w 2000 roku przez papieża Jana Pawła II.
Autorka przybliża czytelnikom formy kultu Miłosierdzia Bożego i w sposób zwięzły i jasny je opisuje, są to:
  1. Obraz Miłosierdzia Bożego
  2. Święto Miłosierdzia Bożego
  3. Koronka do Miłosierdzia Bożego
  4. Godzina Miłosierdzia Bożego
  5. Szerzenie czci Miłosierdzia Bożego
    
Książka zawiera również modlitwy, litanie i nowenny przydatne każdemu katolikowi.
Utwór napisany jest bardzo przystępnym językiem, zrozumiałym dla każdego czytelnika. Autorka w sposób zwięzły, a jednocześnie ciekawy przybliża postać wesołej Helenki,  pracowitej nastolatki, wreszcie skromnej i rozmodlonej zakonnicy.

Serdecznie polecam ten utwór wszystkim czytelnikom, dla których postępowanie świętej Siostry Faustyny jest wzorem do naśladowania i drogowskazem do dobrego życia.


Tilia, 16 lat  

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Promic. 

piątek, 6 grudnia 2013

"Dzienniki 1945 - 1950" - Agnieszka Osiecka - recenzja

Agnieszka Osiecka (1936-1997) to jedna z najbardziej znanych polskich poetek i autorek tekstów piosenek. Oprócz poezji zajmowała się reżyserowaniem produkcji teatralnych i telewizyjnych, pisała artykuły i felietony, publikowała też recenzje i opowiadania. Jedne z najbardziej znanych utworów Agnieszki to: „Ja nie odchodzę kiedy trzeba”- wykonywane między innymi przez Ewę Błaszczyk, „A ja wolę moją mamę”- śpiewane przez doskonale znaną wszystkim Majkę Jeżowską, czy „Małgośka”, jeden z największych hitów Maryli Rodowicz
Dzienniki 1945-1950
Osiecka pisała dziennik odkąd skończyła dziewięć lat, aż do śmierci. Co rok przeglądała stare zeszyty i notatniki, dopisywała ironiczne komentarze i cenzurowała swoje wypowiedzi.
Czytanie zapisów Agnieszki rozpoczynamy od skróconego opisu jej najwcześniejszego dzieciństwa, pióra dziewięcioletniej wówczas autorki. To właśnie ten fragment uważam za jeden z najciekawszych zebranych w tym tomie. I choć pisało to dziecko, pełne jest nietypowych jak dla tak młodego wieku zwrotów. 
Następnie wraz z Osiecką zaczynamy dorastać- pojawiają się pierwsze problemy z rodzicami, miłości i dylematy związane ze szkołą, oraz, oczywiście, pierwsze próby literackie.


Lektura dzienników poetki jest zajęciem ciekawym, ale zdecydowanie nie polecam jej niecierpliwym osobom, które liczą na wartką akcję i nagłe jej zwroty. Nie jest to książka, którą czyta się jednym tchem, a raczej dzieło do którego wraca się co jakiś czas, mając ochotę „porozmawiać” z Agnieszką Osiecką. Jej talent do opisywania rzeczywistości jest tak duży, że po chwili czytania przenosimy się w czasie i nagle odnajdujemy się w powojennej Polsce. Jak napisał o poetce jeden z użytkowników portalu lubimyczytac.pl, Piotr,  „Wybijała się z szarości miejsca, które na swój sposób było kolorowe, ale czasy już do takich nie należały.” 

Polecam tę książkę wszystkim wiernym czytelnikom Osieckiej, oraz tym, którzy jeszcze dotąd nie sięgali po jej dzieła (lub czynili to nieświadomie) a zainteresowało ich jej życie. Warto, w sam raz na dłuższą przerwę świąteczną!


Ania, 16 lat


Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Prószyński i S-ka.

"Ogród Kamili" - Katarzyna Michalak – recenzja

Ogród Kamili - Katarzyna MichalakOsiem lat to długo, prawda? Szczególnie, jeśli spędza się je w żałobie. W takiej właśnie sytuacjii znalazła się Kamila. Osiem lat temu, jednego dnia straciła najdroższą matkę i ukochanego. Jako zbuntowana szesnastolatka rozstała się z matką w gniewie i bardzo to przeżywała od momentu, gdy jej zabrakło. Natomiast jej ukochany, Janusz, w dniu śmierci matki zniknął bez słowa, i ta sprawa nie została wyjaśniona. Od tego momentu pisała do niego maile. Czasem nawet po kilka dziennie. Ale nigdy nie odpisał...

Wszystko się zmienia po ośmiu latach rozpaczy. Kamila, widząc, że ciotce nie jest łatwo z wiecznie zapłakaną siostrzenicą, postanawia znaleźć pracę. Nie zraża się niepowodzeniami, próbuje za wszelką cenę uniezależnić się choć trochę od ciotki. Niespodziewanie nadarza się okazja bardzo dobrze płatnej i wręcz wymarzonej pracy. 

Kamila jako romantyczka zawsze chciała mieć stary dom z różanym ogrodem. A oto teraz miała nadzorować remont takiego właśnie domu. Willa "Sasanka" jest w opłakanym stanie, jednak Kamila czuje, że podoła zadaniu.

Nie wie natomiast, że firma, która ją zatrudniła, jest tak na prawdę zarządzana przez Janusza. To on podejmuje najważniejsze decyzje i wydaje polecenia jej szefowi, a swojemu najlepszemu przyjacielowi – Łukaszowi. A on coraz częściej zastanawia się, czy to wszystko jest potrzebne, bo cała sprawda ma drugie dno. Janusz, jako bardzo dobrze sytuowany biznesmen może mieć każdą kobietę, więc dlaczego zależy mu na uszczęśliwieniu Kamili za wszelką cenę? Co motywuje go do takiego działania?

            
Ogród Kamili to przepiękna opowieść o miłości i marzeniach. Autorka przedstawiła dziewczynę całkowicie zagubioną, która "na naszych oczach" znajduje w sobie siłę, by się podnieść i stawić czoło rzeczywistości. Razem z nią przeżywamy chwile zwątpienia i szczęścia, które są udziałem jej nowego wyzwania.


Iguana, 14 lat


Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Znak.