"Blask runów" - Joanne Harris - recenzja

Obserwujemy historię dwóch dziewczyn oddalonych od siebie o sześćset mil, jednak coś pcha je ku sobie. Maddie i Maggie noszą identyczne znamię runiczne. Znak symbolizuje dni świetności bogów, którzy rządzili ze swojej podniebnej cytadeli. Aktualnie Asgard jest tylko kupką gruzu, a bogowie, pozbawieni swojej mocy, zagnieździli się gdzieś na ziemi. Jedyną możliwością, by odzyskali moc, jest wykorzystanie runów bliźniaczek. Po drodze Maddie i Maggie spotykają wiele problemów, z pozoru nie do rozwiązania. Powoli zbliżają się do wielkiej bitwy, która albo zbuduje nowy porządek, albo pogrzebie go na zawsze.

Sięgnęłam po tę pozycję, ponieważ kiedyś czytałam "Czekoladę", napisaną właśnie przez Joanne Harris, która uwiodła mnie swoją słodkością. Po przeczytaniu pierwszego rozdziału "Blasku runów" odłożyłam książkę, jak najdalej od siebie, przekonana, że jest ona tylko doskonałym usypiaczem. Przemogłam się po miesiącu, i ucieszyłam się, bo poznałam Lokiego, którego pokochałam już za samo poczucie humoru.

W książce jest bardzo dużo postaci, których po prostu nie da się lubić, chociażby Maggie Rada. Jest ona tak denerwującą osobą, że byłam skora skreślić tę pozycję od razu (to właśnie Maggie jest w pierwszym rozdziale). Pomimo interesującego stylu i ciekawego pomysłu nadal nie jestem przekonana do "Blasku runów".

By mieć czyste sumiennie nie polecę tej książki, ale i was nie zniechęcę. Mam nadzieję, że dostrzeżecie więcej atutów "Blasku runów", kontynuacji "Runów" i podzielicie się nimi ze mną, bo mogło mi wiele umknąć.

Rimma, 17 lat

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka.