"Dzienniki gracza" - Maciej Jemioł - recenzja

Autorem tej książki jest Maciej Jemioł – nastoletni Polak. Mimo młodego wieku (miał 12 lat gdy skończył pisać) udało mu się stworzyć fascynującą książkę fantasy.

W dzisiejszych czasach większość młodych ludzi spędza dużo czasu przed komputerem, tak samo jak i główny bohater tej powieści. Jest rok 2008, Piotrek jest normalnym nastolatkiem - chodzi do szkoły, do kościoła, odwiedza bliskich. Pewnego dnia całą rodziną pojechali do dziadków, w czasie wspólnego obiadu babcia i brat Piotrka, Artur, niespodziewanie wyszli do innego pokoju. Zaciekawiony chłopak idzie za nimi, podchodząc, słyszy jak rozmawiają wymieniając dziwne nazwy, takie jak np.  ”Ol Loun”. Gdy spytał się o co chodzi, brat otworzył drzwi do spiżarni. Ku zdumieniu Piotrka, za drzwiami ukazała mu się niesamowita, wirująca mieszanka wszystkich kolorów tęczy. Była to brama do innego świata.

Ten inny świat to tak naprawdę gra, w której się żyje. Początkowo wybiera się jedną z trzech ras: człowieka, krasnoluda, lub elfa, a także imię i wygląd. Jest to typowa gra RPG, więc wykorzystywane są pojęcia takie pojęcia jak level lub PD. Głównym celem graczy je dorównanie Game Masterowi, czyli zdobycie max PD. Czary w grze mówi się po angielsku, a zakazane czary mówi się w języku Czarnej Magii, tj. po niemiecku (coś dla antyfanów języka niemieckiego ;).

Bohaterowie Dzienników Gracza uczestniczą właśnie w takiej grze, w której przeżywają różne przygody. Starszy brat, który przyjął imię Enthebil Filiőn, jest  już doświadczonym i uznanym elfem. Piotr, który w grze nazywa się Piter, jest początkującym człowiekiem, który jednak szybko się uczy i z biegiem czasu staje się porządnym wojownikiem.

Przeważająca część akcji dzieje się w  grze: Pirtilirli, choć zdarzają się momenty w „normalnym” świecie. Widać wyraźny podział na pozytywne, i negatywne postaci, co zabiera aurę tajemniczości. Widać wzorowanie się na m. in. trylogii Władcy Pierścieni (np. na jedną z bitew przyleciały Orły).

Najsłabszą stroną książki jest korekta: w Dziennikach Gracza, denerwowały mnie błędy, zdarzają się przejęzyczenia, raz autor pisze Pitera a innym razem Pitra… Zarówno wadą, jak i zaletą mogą być rozległe opisy – jednocześnie odwracają uwagę czytelnika od wartkiej akcji, jak i pozwalają mu się wczuć w świat gry.

Znalazłam w książce pełno smaczków, które mogą wychwycić polscy czytelnicy (np. nawiązania do naszej kultury), podobał mi się także pojedynek na zagadki między Game Masterem a głównym bohaterem.

Podsumowując, Dzienniki Gracza to fascynująca książka fantasy, która spodoba się większości czytelników. Jeśli zignorować brak korekty, to naprawdę niesamowita książka. Gratuluję młodemu autorowi!

 Polecam!

Hedwiq, 15 lat

Za fajną książkę dziękuję Warszawskiej Firmie Wydawniczej.