„Nowy przywódca” - Julianna Baggott - recenzja

Podobały ci się Igrzyska Śmierci?

Nie mogłeś się oderwać od GONE?

Twój ulubiony serial to The Walking Dead?

A może po prostu jesteś ciekawy jak wygląda Świat po Wybuchu?

Czy jesteś gotów wkroczyć w świat, gdzie prawie wszystko próbuje cię zabić? Gdzie występują zmutowane zwierzęta, zdeformowani ludzie oraz kreatury, które już zapomniały o swoim człowieczeństwie? Gdzie jedynym bezpiecznym miejscem jest sterylna Kopuła, w której rządzi bezlitosny Dyktator?

„Nowy przywódca” to druga część fenomenalnego cyklu „Świat po Wybuchu” autorstwa Julianny Baggott, popularnej i wielokrotnie nagradzanej amerykańskiej pisarki. „Nowa ziemia” została przetłumaczona na ponad 20 języków i w najbliższym czasie zostanie przeniesiona na duży ekran. Autorka pracuje obecnie nad trzecim tomem cyklu.

Pisanie recenzji kolejnych części książek nie należy od najłatwiejszych rzeczy. Problem polega na tym, że dla osób, które czytały poprzedni tom moja recenzja będzie w jakiś sposób wybrakowana, a z drugiej strony ci, którzy nie zapoznali się jeszcze z cyklem „Świat po Wybuchu”, mogą przez przypadek dowiedzieć się zbyt wielu rzeczy, które zepsują im późniejszą lekturę. Postaram się uniknąć tych błędów i jak najlepiej zachęcić was do przeczytania tej serii…

Bohaterami „Świata po Wybuchu” jest czwórka nastolatków: Pressia, Bradwell, Partridge i Lyda. Pressia i Bradwell to mieszkańcy niebezpiecznego świata za Kopułą, pełnego zabójczych stworzeń i zmutowanych ludzi-potworów, takich jak Bestie, czyli kreatury, których ludzkie geny połączyły się ze zwierzęcymi oraz Grupony – zbiorowiska stopionych ze sobą ludzi, na przykład matek z dziećmi. Brzmi zbyt drastycznie? Dodajmy do tego ludzi stopionych z przedmiotami. Pressia na przykład zamiast pięści ma głowę lalki, którą kurczowo ściskała w chwili Wybuchu…

Sterylna Kopuła jest pozbawiona brzydoty i brutalności. Świat wewnątrz jest czysty, uporządkowany, hermetycznie zapakowany. Jedynym faktem, który psuje ten sielankowy obraz jest Dyktator, egoistyczny, bezwzględny człowiek. Pech chciał, że jest on również ojcem Partridge’a…

Partridge ucieka z Kopuły, by na zewnątrz odnaleźć matkę, która zaginęła podczas Wybuchu. Dołącza do grupy wyrzutków, na których czele stoi El Capitan (który jest moim ulubionym bohaterem serii i na szczęście w drugim tomie występuje coraz częściej). Tam syn Dyktatora poznaje Lydę, Pressię i Bradwella.

Ojciec Partridge’a pragnie za wszelką cenę odzyskać syna. Nie ma żadnych skrupułów, by przekonać chłopaka do powrotu nie cofnie się przed niczym. Partridge jest zmuszony wrócić pod Kopułę, lecz nie zamierza z powrotem stać się maskotką ojca. Ma pewien plan…

Pressia i Bradwell są na tropie specjalnego lekarstwa, które jest w stanie uleczyć poparzonych i zmutowanych ludzi. Muszą tylko odkryć jego formułę. Jedynym, co mają jest skrzynia z niejasnymi wskazówkami, która porusza się i jest wyposażona niemal w ludzką inteligencję. 

Czy uda im się uratować mieszkańców świata poza Kopułą?

Zdecydowanym plusem tej części cyklu jest szybsze tempo akcji. Autorka zrozumiała, że wystarczająco dokładnie przedstawiła nam rzeczywistość świata po eksplozji nuklearnej i w drugim tomie skupia się bardziej na wydarzeniach i dynamicznie rozwijających się bohaterach. Bohaterowie nie są już tymi samymi osobami, dojrzeli, zmienili się. Za to należą się pani Baggott wielkie brawa.

Uważam, że „Świat po wybuchu” to genialna seria. Nie jest jedną z niezliczonych kopii bestsellerów, które różnią się od siebie tylko imionami bohaterów. Cykl Julianny Baggott zdecydowanie wyłamuje się spoza gatunkowych schematów i oklepanych motywów. „Nowy przywódca” jest świetną kontynuacją „Nowej ziemi” i co najmniej trzyma poziom poprzedniej części. Mam nadzieję, że „Nowe jutro” będzie równie wciągające i ukaże się jak najszybciej!

Mimbla, 16 lat

Wydawnictwu Egmont dziękuję za rewelacyjną powieść.