Katarzyna Grochola to najpopularniejsza obecnie autorka
literatury obyczajowej w Polsce. Każda jej książka okazuje się bestsellerem.
Opublikowała siedem powieści, dwa tomy opowiadań oraz dwa tomy rozmów z
psychoterapeutą Andrzejem Wiśniewskim. W 2004 ukazała się ekranizacja „Nigdy w
życiu!” z Danutą Stenką w roli głównej. Z widownią obliczaną na 1,6 miliona
osób ciągle utrzymuje się w czołówce najbardziej kasowych filmów w historii polskiej
kinematografii. Na obecną postawę życiową autorki wpłynęła dramatyczna walka z
chorobą nowotworową, uwieńczona zwycięstwem.
„Zagubione niebo” to zbiór piętnastu krótkich opowiadań o problemach różnych
bohaterów. Wszyscy borykają się z brakiem miłości, akceptacji, zrozumienia.
Mimo różnic wieku między postaciami przeżywają one podobne problemy. Jedne
opowiadania zaczynają się szczęśliwie, inne odwrotnie, jeszcze inne całe są
smutne, a w niektórych nie da się określić nastroju. Krótsze, dłuższe, szczęśliwe
lub nie, wakacyjne przygody lub z „życia wzięte” – każde z nich jest o miłości.
O miłości nie tylko do drugiej osoby, ale też do rodziny. Większość miłosnych
znajomości zaczyna się od przypadku – zatrzaśnięcie drzwi, wypadek samochodowy,
rodząca kotka, wspólna kuszetka... Autorka nie waha się poruszać trudnych tematów,
ale nie ukazuje ich w mrocznych, przygnębiających barwach.
Z wszystkich
opowiadań najbardziej podobały mi się „Kamień szczęścia”, „Nieudana randka” i
„Cienista dolina”, ponieważ są takie... pozytywne i szczęśliwe. Resztę
opowiadań również czytało mi się przyjemnie, choć chwilami męczący był dla mnie
styl, w którym narracja zlewa się z przemyśleniami bohatera, a te z kolei w
niezauważalny niemal sposób przechodzą w myśli innej osoby.
Niemniej jednak
polecam tę książkę wszystkim fanom powieści Katarzyny Grocholi i innych
„obyczajówek”.
Madame Noire, 13
lat
Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Literackiego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz