„Syn” - Jo Nesbo - recenzja

Z radosną niecierpliwością wziąłem do ręki najnowszą powieść mojego ulubionego norweskiego autora. Emocje podgrzewał fakt, że był to egzemplarz recenzencki, miałem więc świadomość, że jestem jednym z pierwszych jej czytelników w Polsce. Zauważyłem, że nie jest to kolejna powieść z cyklu o Harrym Hole, tylko odrębna opowieść. Akcja „'wciągnęła ” mnie jużod pierwszych stron. 

Intrygująca jest tu postać młodego więźnia, narkomana imieniem Sonny, spełniającego rolę ni to spowiednika ni to psychoterapeuty dla współwięźniów. Zdumienie budzi rola kapelana i wicedyrektora więzienia. Ten pierwszy szantażowany przez swojego szefa, namawia Sonnego, kolejny już raz, by w zamian za narkotyki, pełnił rolę kozła ofiarnego przyznając się do niepopełnionej zbrodni. Sonny zgadza się, a tymczasem kapelan zostaje zamordowany . 

Ponadto do jego celi przychodzi z wyznaniem długoletni więzień. Okazuje się, że znał ojca Sonnego, skorumpowanego policjanta, który popełnił samobójstwo. To właśnie wtedy rozpoczęła się jazda na dno młodego człowieka. Śmierć matki dokonała dzieła zniszczenia jego psychiki. Z wzorowego ucznia i świetnego sportowca stał się narkomanem i przestępcą. Sonny słuchając współwięźnia, zaczyna budzić się z letargu. Okazuje się, że ojciec został zmuszony do napisania oskarżycielskiego listu, a następnie zamordowany. Młody chłopak w spektakularny sposób ucieka z więzienia i rozpoczyna swoją krucjatę. Ten kto zawinił, nie zazna już spokojnego snu... W Oslo mnożą się tajemnicze zabójstwa wyglądające na egzekucję. Śledztwo prowadzi zdolny, starszy detektyw, tuż przed emeryturą – Simon Kefas. 

Akcja powieści jest ekscytująca, wielowątkowa, ale wszystko jest ze sobą powiązane. Źródłem aktualnych wydarzeń są tajemnice z przeszłości, zwłaszcza postać kreta, informatora z policji, którego nigdy nie zidentyfikowano. Nikt nie wie też, kim jest Bliźniak, człowiek – legenda, który rządzi światem przestępczym w Oslo. To te zagadki należy najpierw wyjaśnić, by powstrzymać eskalację przemocy. Autor jak zwykle mnoży tropy, nie ułatwiając czytelnikowi dotarcia do prawdy. Czyta się tę powieść naprawdę dobrze i szybko. Fabuła jest jednocześnie skomplikowana, ale i klarowna. A zakończenie i tak nas zaskoczy. 

Podsumowując należy stwierdzić, że Jo Nesbo nie rozczaruje swoich wielbicieli i prawdopodobnie pozyska nowych. Jego ostatnia książka jest znowu prawdziwą ucztą dla wszystkich miłośników powieści kryminalnych.

Kevin, 17 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Dolnośląskiego,

 a do recenzji przysłał nam ją Publicat.

"Nareszcie wyglądam jak człowiek. Opowieść Guzika" - Jerzy Kędzierski - recenzja

„Nareszcie wyglądam jak człowiek. Opowieść Guzika” jest to utwór napisany przez Jerzego Kędzierskiego. Autor książki jest osobą niezwykle barwną i nietuzinkową. Zajmuje się zbieraniem guzików i pocztówek, a poza tym jest bibliofilem, bukinistą, pisarzem, tłumaczem z języka czeskiego oraz paremiologiem czyli osobą zbierającą przysłowia. Nie należy również zapominać, że jest włóczęgą oraz emerytowanym autostopowiczem. Utwór został wydany nakładem Wydawnictwa Rosemaria w 2014 roku.

Autor miał bardzo dobry pomysł na książkę. Cały czas zwraca się do  pani, o której nic nie wiadomo. Opowiada jej swoje historie, mówi o przemyśleniach, wzrusza, często bawi, ale przede wszystkim zaciekawia. Chce aby pani polubiła spotkania z nim. O samym "opowiadaczu" możemy powiedzieć dość dużo. Jest to człowiek doświadczony, mądry, ciekawy z poczuciem humoru. Filozof, bajarz osoba głęboko wierząca, bystry obserwator rzeczywistości i tego co się w koło niego dzieje. Potrafi wyciągać wnioski z obserwacji ludzi, ich codziennych zachowań i przyzwyczajeń.

„Nareszcie wyglądam jak człowiek. Opowieść Guzika” to książeczka niewielkich rozmiarów, którą czyta się szybko i z ogromną przyjemnością. Króciutkie opowiadania, o których nie sposób zapomnieć i przez które przemawia doświadczenie i mądrość życiowa autora. A oto przykłady:

„Więzienia, zaręczam pani, nigdy nie są budowane na planie krzyża. Ludzie własnymi rękami wznoszą dla siebie więzienia. Cóż da się powiedzieć? Nic. Ludzie z uporem wznoszą dla siebie więzienia.”

„Wszyscy inni, młodzi i starzy, w wyborze parkowej strategii są irracjonalni. Żebrak to co innego. Żebrak ma rozum. Żebrak w parku, mając mnóstwo ludzi do wyboru, podchodzi od razu do ławki, na której chłopak całuje się z dziewczyną. Chłopak całujący w parku dziewczyną nigdy złym słowem nie odgoni żebraka. Zawsze z uśmiechem wręczy łachmycie monetę.”

Tę książkę polecam wszystkim czytelnikom. Jest to zbiór cudnych opowiadań, które czyta się z przyjemnością w ciągu jednego popołudnia, ale w pamięci zostają na długo.

Serdecznie polecam!

Tilia, 17 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Rosemaria, 

a do recenzji przysłał nam ją autor. 

"Gra o władzę" - Danielle Steel - recenzja

Danielle Steel to autorka 120 książek przetłumaczonych aż na 43 języki. Jest matką dziewięciorga dzieci i założycielką dwóch fundacji charytatywnych.

Fiona to prawdziwa kobieta biznesu, a zarazem matka. Podjęła się bardzo odpowiedzialnej pracy, której i czasem bałby się prawdziwy mężczyzna. Mimo, że w życiu zawodowym odnosi same sukcesy, to gorzej idzie jej z uczuciami. Czasami Fionie po prostu brakuje kogoś kto by ją przytulił i wysłuchał. Wie, że w swojej branży nie ma miejsca na uczucia, ale z drugiej strony nie chce walczyć sama ze sobą.

Czy los się wreszcie do niej uśmiechnie?

W książce Danielle Stell ukazane są historie dwóch osób, chociaż  główną bohaterką jest oczywiście Fiona, poznajemy też Marshalla Westona, Prezesa znanej spółki, skrywającego wielką tajemnice przed swoją rodziną.

Gra o władze Danielle Stell to było to, czego się spodziewałam. Historia dzięki której możemy się oderwać choć na chwilę od otaczającego nas świata. Tematem oczywiście są uczucia, ale nie tylko miłość, ale też zdrada. Autorka w ciekawy i intrygujący sposób przedstawia nam sposób życia i zachowania osób, które stoją na naprawdę wysokich szczeblach swoich karier. Książka obyczajowa, o zdarzeniach, które spokojnie moglibyśmy odnaleźć w życiu niektórych ludzi. Czyta się ją bardzo szybko, zapewne zarówno dzięki bardzo dobremu językowi, jak i po prostu wciągającej akcji. Pełna ciekawych wydarzeń, także zwrotów akcji, które czasami mogą nas zaskoczyć.

Serdecznie polecam szczególnie na zbliżające się wakacje, gdyż to jest książka, którą spokojnie przeczytasz nawet w jeden dzień.

                                                                                                                             Grazia, 18 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Między Słowami. 

"Zabić arcyksięcia" - Greg King, Sue Woolmans - recenzja

Sarajewo 100 lat temu. Nikt nie spodziewał się wtedy, że w tym mieście rozpocznie się jeden z najtragiczniejszych rozdziałów w historii ludzkości- I wojna światowa. Zabójstwo arcyksięcia Ferdynanda i jego żony Zofii. Jednak Greg King i Sue Woolmans pokazują zupełnie inne oblicze tej historii. 

Jak naprawdę wyglądało życie rodzinne arcyksięcia?

Dlaczego Zofia była traktowana jak osoba niegodna swego męża?

Tego dowiecie się z książki pod tytułem „Zabić arcyksięcia”. To niezwykła opowieść o miłości dwójki młodych osób wystawionej na ciężką próbę konwenansów i zasad rządzących ówczesnym światem.

Dodatkowym atutem książki są zdjęcia i autentyczność. Całość powstawała we współpracy z żyjącą wnuczką arcyksięcia - Sophie von Hohenberg. W książce znajdują się liczne fragmenty listów oraz opisy wspomnień osób znających parę i jej dzieci.

Książka przedstawia zupełnie nowe spojrzenie na życie i śmierć arcyksięcia Ferdynanda i jego żony. Nie ukazuje ich, jako postaci posągowych - widzimy ich prawdziwe oblicze. Autorzy w niezwykle interesujący sposób pokazują ile przeszkód musieli pokonać, aby być razem. Opisują ich codzienność, życie towarzyskie - praktycznie każdy moment, aż do tragicznej śmierci w Sarajewie.

Książkę polecam wszystkim zainteresowanym historią.

Dydelf, 15 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Znak.

„Petrodor” - Joel Shepherd - recenzja

Joel Shepherd to urodzony w 1974 roku australijski pisarz fantasy i science-fiction, autor poczytnej serii Crossover o Cassandrze Kresnov - superżołnierce.

Jest to druga część serii „Próba krwi i stali”, w której główną bohaterką jest Sasha – była królewna, obecnie będąca na wygnaniu młoda, silna kobieta.

Książka podobała mi się bardziej niż pierwsza część tego cyklu, lecz myślę, że nadal to nie jest „to coś” co czytałbym kilkakrotnie, całymi dniami i nocami. Wiele osób, które pytałem o ich zdanie, mówili, że dla nich książka jest idealna.  Ja jednak wolę się wczuć w rolę głównego bohatera, a nie mogę przez to, że w tej powieści główną postacią jest kobieta. Oczywiście jest to miła odmiana od monotonii większości książek tego rodzaju.

Podsumowując – książka znajduje wielu miłośników, jednak nie jestem jednym z nich. Bardzo dobrze wypracowani bohaterowie nie przekonują mnie, mimo iż często jest to dla mnie najważniejszy element. Książka nie jest na mój gust, ale czy to znaczy, że jest zła? To zostawiam Twojej opinii. Napisz co Ciebie urzekło, a na co ja, być może, nie zwróciłem uwagi. 

Kowal, 14 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Jaguar. 

"Hopeless" - Colleen Hoover - recenzja

,,Czasem odkrycie prawdy może odebrać nadzieję szybciej niż wiara w kłamstwa.’’

Colleen Hoover to autorka bestsellerów New York Times’a. Mieszka w Teksasie z mężem i trzema synami.

Sky została adoptowana. Nie pamięta biologicznych rodziców. Teraz mieszka z matką zastępczą o imieniu Karen. Jej najlepsza przyjaciółka to Six. To są fakty. Poznanie Deana Holdera też nim jest, ale to już porusza całym światem nastoletniej Sky. Mogłoby się wydawać, że co nadzwyczajnego jest w spotkaniu chłopaka. Jednak gdy on wie o Tobie więcej, niż Ty sama i ciągle wypytuje Cię o różne, niekiedy dziwne rzeczy, to naprawdę można się przerazić.

Po pewnym czasie Sky również zaczyna interesować się Holderem. Ta wzajemna  fascynacja wzbudza w dziewczynie uczucia i emocje silniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Z każdym poprzednim chłopakiem, gdy się całowała nie czuła nic więcej niż odrętwienie. Natomiast przy Holderze wachlarz emocji jest tak szeroki, że aż trudno je wszystkie ponazywać. Najważniejszym uczuciem będzie jednak rodząca się miłość.

Oprócz tego, że chłopak pozmieniał życie Sky, ona sama zacznie sobie przypominać różne dziwne rzeczy. Zacznie interesować ją własna przeszłość, która okaże się dużo bardziej mroczna, niż można by przypuszczać. Sky będzie też próbowała się dowiedzieć co znaczy tajemniczy tatuaż na ramieniu chłopaka, który brzmi HOPELESS. Czy uda jej się rozwiązać wszystkie zagadki, które do jej życia wniósł Holder?

Interesujący tytuł i zachęcająca okładka są tylko dodatkiem do treści, która naprawdę zasługuje na oklaski. Fabuła Hopeless nie jest typowym romansidłem dla nastolatek. To opis historii, która miała szansę wydarzyć się naprawdę. W realnym świecie. Choć przez 1/3 książki główni bohaterowie głównie się całują, to pozostała część jest naprawdę dramatem ludzkim. Jeśli ktoś nie lubi ckliwych momentów – niech je przeskoczy. Bardziej warta poznania jest ta mroczniejsza strona Hopeless. Może to będzie przestroga dla niektórych, a być może komuś otworzy oczy na krzywdę drugiego człowieka.

Nie znaczy to też, że miłość głównych bohaterów jest przereklamowana i do niczego. Nie. Zdecydowanie nie. Miłość Sky i Holdera jest bardziej dojrzała niż mógłby na to wskazywać ich młody wiek. Ich oddanie sobie nawzajem jest godne naśladowania. Pomagają sobie w trudnych sytuacjach, a tych im nie brakuje.

Książkę czyta się bardzo szybko. Wszystko wyjaśnione jest dopiero na końcu, więc czyta się prędko, by jak najszybciej poznać zakończenie. Jednakże, Hopeless, to jedna z tych książek, przy których żałuje się, że się tak szybko skończyło.

Powieść polecam wszystkim dziewczynom lubiącym romans z domieszką zagadek, tajemnic i krwi. Doskonała książka na wakacje ;)

Nikki, 16 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Otwarte. 

"Dzieci wolności" – Paullina Simons - recenzja

Paullina Simons urodziła się w Leningradzie w rodzinie dysydenckiej. Jej dziadkowie i rodzice, ciężko doświadczeni przez wojnę i komunizm, wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych w 1973 roku, kiedy miała 10 lat. Jest autorką wielu bestsellerowych powieści, z których największą sławę przyniosła jej saga o losach Tatiany i Aleksandra: Jeździec miedziany, Tatiana i Aleksander, Ogród letni. Dzieci wolności opowiadają o spotkaniu Giny i Harry’ego, rodziców Aleksandra. Ich dalsze losy będą opisane w powieści Bellagrand, która już wkrótce ukaże się nakładem Świata Książki.

Gdy u progu XX wieku Gina, piętnastoletnia Włoszka z Sycylii, przybywa do Bostonu, jest tak pełna optymizmu i zapału do pracy, że wydaje jej się, iż nie ma rzeczy niemożliwych. Niestety, podniecenie nowym domem dotyczy tylko jej samej. Matka dziewczyny wciąż jest pogrążona w żałobie po śmierci męża, a brat Salvo wszędzie tylko dostrzega problemy. Jego niezadowolenie potęguje spotkanie z Benem i Harrym. Młodzieńcy specjalizują się w pomocy imigrantom, lecz jeden z nich wykazuje też zainteresowanie Giną. To bardzo nie podoba się bratu dziewczyny, który postanawia zamieszkać w Lawrence, miasteczku położonym o 50 km od szybko rozwijającego się Bostonu. 

Młoda Włoszka będzie jednak szukać sposobu, by spotkać się tymi intrygującymi ją mężczyznami. Trzeba jednak pamiętać, że początek XX wieku to lata gdy kobieta nie może poruszać się bez przyzwoitki, a etykieta jest dosyć surowa. Gina będzie mieć więc utrudnione zadanie. Szukając rozwiązania będzie musiała przekabacić kuzynkę, która uczy się na zakonnicę. Czy uda jej się tego dokonać?

     

Ben i Harry to przyjaciele o bardzo długim stażu, mimo że różnią się od siebie diametralnie. Harry to syn bogatego przemysłowca, a Ben ma za matkę, kobietę zmienną bardziej niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Oboje mają wielkie marzenia, ale czy na drodze do ich spełnienia nie stanie pewna młoda Włoszka?

Choć twórczość Paulliny Simons jest raczej przeznaczona dla dorosłych kobiet, to Dzieci wolności doskonale nadają się także dla młodszych czytelniczek. Książka opowiada o życiu nastolatki, a potem młodej kobiety, kto więc zrozumie to lepiej niż dziewczyna w jej wieku? Gina poszukuje dla siebie miejsca w nowym kraju, poszukuje miłości, a przede wszystkim poszukuje siebie. Czy takie poszukiwania nie są bliskie nastolatkom? Właśnie te szczegóły uczyniły mi czytanie tej lektury jeszcze przyjemniejszym.

W tej książce nie brakuje również rewolucyjnych haseł na temat wolności i równouprawnienia kobiet: ,,Od najmłodszych lat przeciętnej dziewczynce powtarza się, że małżeństwo jest jej ostatecznym celem. Jest do niego przygotowywana jak zwierzę…” Jeśli chcecie poznać jak dalej brzmi ten cytat, kto go wypowiedział i w jakich okolicznościach (a naprawdę warto ) to zachęcam Was do sięgnięcia po tę lekturę.

Powieść tę szczególnie polecam nastolatkom i ich mamom. Potem będziecie mieć bardzo przyjemny temat do rozmowy!

Nikki, 16 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Świat Książki.

„Zacisze Gosi” - Katarzyna Michalak - recenzja

Katarzyna Michalak, autorka kilkunastu bestsellerowych powieści („Poczekajka”, „Rok w Poziomce”, „Sklepik z Niespodzianką”, „Mistrz”). Należy do najbardziej wszechstronnych polskich pisarek, swobodnie poruszając się między tak odmiennymi gatunkami jak powieść obyczajowa, sensacja, erotyk i fantasy. W planach ma również powieść historyczną i sagę rodzinną, jak również scenariusz serialu oraz komedii romantycznej.

Jej prozę cechuje wyjątkowe nasilenie emocji, wartka akcja, błyskotliwe dialogi i wyraziści, wiarygodni bohaterowie, z którymi łatwo się utożsamić.

Na co dzień Katarzyna Michalak mieszka w wymarzonym domku gdzieś na mazowieckiej wsi, jest mamą dwóch chłopców, cieszy się spokojnym życiem, śpiewem ptaków, pięknem przyrody i… pisze nową powieść.

„Zacisze Gosi” to druga część trylogii autorstwa Katarzyny Michalak, pierwsza nosi tytuł „Ogród Kamili”. To wzruszająca i piękna opowieść o trzech przyjaciółkach, z których każda ma swoje problemy – Kamila poznaje swojego ojca, Gosia jest kaleką, samotną i porzuconą przez męża ofiarą wybuchu metra w Londynie, a Julia ma wrażenie, że kres jej małżeństwa jest bliski. Gdy pojawia się Jakub, wspomnienia powracają... Losy bohaterek i ich mężczyzn bardzo się komplikują...

Czy wypadek Łukasza sprawi, że straci on wzrok na zawsze?

Jak w tej sytuacji zachowa się Kamila?

Czy Gosia zazna szczęścia z Jakubem?

W jakim celu przyjechał Mateusz Wielicki, jej były mąż?

I czy Julia rzeczywiście straci rodzinę?

Na te i inne pytania musicie sami uzyskać odpowiedź, czytając tę książkę, do czego Was bardzo serdecznie zachęcam!

Czytając tę powieść wielokrotnie płakałam, śmiałam się i wzruszałam razem z bohaterami. Katarzyna Michalak prowadzi książkę w taki sposób, że po prostu nie da się nie utożsamić z postaciami, które są bardzo barwne i realne. Autorka ma bardzo lekki styl pisania, ciekawe opisy i wartkie dialogi. Czasem tylko denerwowała mnie Kamila, no ale to już zostawiam Waszej opinii. Gorąco zachęcam do zapoznania się z tą pozycją, warto ją przeczytać w te długie wakacyjne wieczory!

„Śpieszmy się kochać ludzi. Tak szybko odchodzą...”

Madame Noire, 13 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Znak.

"Cud chłopak" - R. J. Palacio - recenzja

"Cud chłopak" to powieść obyczajowa napisana przez R.J.Palacio. Była to najlepiej sprzedająca się książka na Amazonie w 2012 roku.

Głównym bohaterem jest August, bardzo inteligentny, posiadający poczucie humoru, sympatyczny i przyjacielski chłopiec. Niestety w wyniku mutacji pewnego genu August ma zdeformowaną twarz. Do tej pory uczył się w domu, ale rodzice zadecydowali, że nadszedł czas na pójście do szkoły. Od razu do piątej klasy! 

Czy poradzi sobie z nowymi kolegami? 

Jak zareagują na jego chorą twarz? 

O tym przekonacie się czytając "Cud chłopaka".

Powieść naprawdę bardzo mi się spodobała. Jedyne, co bym w niej zmieniła to okładkę. Nie przyciąga wzroku, nie jest ciekawa i nowatorska. 

Ta książka to przede wszystkim świetna obyczajówka. Gorąco polecam ją wszystkim fanom tego gatunku. Duży plus stanowi to, że dzieło pełne było humoru (podczas jednej ze scen prawie popłakałam się ze śmiechu), ale nie zabrakło również wzruszających momentów. 

Powieść pisana jest w narracji pierwszoosobowej z perspektywy Augusta, Vii, Summer, Jacka, Justina oraz Mirandy. Spodziewałam się, że te postacie nie będą zbyt skomplikowane i złożone, więc bardzo pozytywnie zaskoczyło mnie to, że w niektórych sytuacjach ich postępowanie odbiegało od  schematu. 

Kolejnym plusem, który chcę zaznaczyć, jest to, iż autor niezwykle umiejętnie wplótł w treść "Cud chłopaka" wiele mądrych cytatów np. Szekspira "Najważniejsze byś zawsze był wierny samemu sobie" lub Konfucjusza "Nie szukaj przyjaciół wśród ludzi, którzy nie są ci równi". Na końcu książki znajduje się zbiór wszystkich złotych myśli, które pojawiły się w książce oraz dodane są nowe.

Bardzo zachęcam do przeczytania tego dzieła wszystkich, nie tylko dzieci. Sądzę, iż każdy nastolatek może się wiele z niego nauczyć.

Cavallo, 14 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Albatros.

„Niewidoczne dla oczu. Przejmujące świadectwo o miłości ukrytej" - Sophie Lutz - recenzja

Sophie Lutz jest francuską autorką takich książek jak: „Filipina, siła kruchego życia” oraz „Niewidoczne dla oczu. Przejmujące świadectwo o miłości ukrytej”. Z tą drugą pozycją miałam okazję ostatnio się zapoznać. Książka ukazała się w 2014 roku nakładem Wydawnictwa ŚwiętegoWojciecha.

Sophie Lutz jest matką czwórki dzieci, w tym głęboko upośledzonej fizycznie oraz umysłowo Philippe. Jej córka nie porusza się, nie mówi, nie widzi i nie ma z nią żadnego kontaktu, poza pojedynczymi dźwiękami jakie wydaje, czasami minami czy ruchami. Dziewczynka cały czas jest uzależniona od innych i nic nie może zrobić samodzielnie bez pomocy. Autorka w swojej książce opisuje codzienne zmagania oraz trudności, związane z opieką nad Philippe i wychowaniem pozostałych dzieci. Kobieta opowiada o swojej rodzinie, opisuje wydarzenia i epizody, które wywarły na nią wpływ lub zapadły w jej pamięć. Przedstawia chorobę córki nie jako karę czy niezasłużone cierpienie lecz wręcz przeciwnie jest to dla niej dar, za który dziękuje. Ogromna miłość do Philippe pozwala zbliżyć się jej do Boga oraz lepiej poznać i zrozumieć innych ludzi. Cała rodzina cieszy się z drobnych gestów jakie wykonuje dziewczynka, np. z jej uśmiechu gdy dostanie nową zabawkę czy choćby najmniejszej reakcji na głos kogoś bliskiego.

Sophie Lutz napisała ten utwór w taki sposób, że można poczuć nadzieję, miłość oraz głęboką wiarę i zaufanie do Boga. Oczywiście autorka przeżywała trudności i kryzys wiary, który jednak dał jej dodatkową siłę do walki z codziennością. Książka nie jest przygnębiająca, jak często bywa w literaturze tego typu, autorka nie użala się nad sobą lecz każdego dnia wstaje i walczy o lepsze jurto dla swoich dzieci.

Uważam że jest to książka dla wszystkich, którzy chcą lepiej zrozumieć życie u boku osoby niepełnosprawnej oraz przekonać się jaką - wbrew opinii wielu ludzi - radość może dawać takie doświadczenie.

Tilia, 17 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Świętego Wojciecha.

„Nasza paczka i niepodległość. O sześciu polskich świętach” - Zofia Stanecka - recenzja

Ostatnio miałam okazję zapoznać się z książką dla dzieci, pt. „Nasza paczka i niepodległość. O sześciu polskich świętach”. Autorką tej pozycji jest Zofia Stanecka. Utwór został wydany w czerwcu 2014 roku, wspólnym nakładem Wydawnictwa Egmont i Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku.

Książeczka została przeznaczona dla dzieci w wieku od 7 do 9 lat, w ramach programu „O niepodległości dla najmłodszych”. „Nasza paczka i niepodległość. O sześciu polskich świętach” opowiada historię grupy przyjaciół, którzy poprzez swoje przygody poznają historię oraz uczą się doceniać wagę świąt narodowych. Sytuacje, które przeżywają przyjaciele są bardzo bliskie przygodom i doświadczeniom dzieci, przez co mali czytelnicy bez trudu mogą wczuć się w położenie paczki. Bohaterowie mają swoją tajną bazę, spotykają się na wspólnej zabawie oraz mają „wrogów”, z którymi rywalizuję.

Historyjki wyjaśniają znaczenie takich świąt jak:

• 11 listopada
• 1 maja
• 2 maja
• 3 maja
• 4 czerwca
• 15 sierpnia

Utwór został ciekawie skonstruowany. Pierwsza część opowiadania, to opis przygód przyjaciół, natomiast w drugiej części autorka odwołuje się do konkretnych faktów z historii naszego kraju. Wydarzenia historyczne zostały przedstawione w bardzo prostej i przystępnej formie, którą bez wątpienia zrozumie każde dziecko.

Nie można, również zapomnieć o świetnej oprawie graficznej. Autorem bardzo ładnych i starannie wykonanych ilustracji jest Daniel de Latour. Rysunki w części, która opowiada o przygodach bohaterów są czarno-białe, natomiast w drugiej połowie, która przybliża najmłodszym historyczne fakty, ilustracje są kolorowe. Oprócz tego możemy tam znaleźć liczne zdjęcia z kolekcji Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku oraz innych zbiorów. Dzięki temu książka staje się jeszcze przyjemniejsza i ciekawsza.

Moim zdaniem książka, pt. „Nasza paczka i niepodległość. O sześciu polskich świętach” autorstwa Zofii Staneckiej to idealna pozycją dla najmłodszych. Poprzez takie utwory bardzo łatwo można wpoić dziecku postawy patriotyczne, pokazać jak ważne są święta narodowe oraz zachęcić do poznawania historii.

Tilia, 17 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Egmont. 

„Kto sieje wiatr” - Nele Neuhaus - recenzja

Nele Neuhaus to niemiecka powieściopisarka. Pierwsza powieść autorki została wydana w 2008 roku, od tego czasu jej książki zostały sprzedane w nakładzie 3,5 miliona egzemplarzy w 20 krajach. Sukcesem są kryminały, w których para detektywów Pia Kirchhoff i Olivier von Bodenstein rozwiązują skomplikowane sprawy. W serii ukazały się już: „Śnieżka musi umrzeć”, „Głębokie rany”, „Przyjaciele po grób”. „Kto sieje wiatr” to czwarta książka tej serii.

Niewielkie niemieckie miasteczko w górach Taunus, detektywi Pia i Olivier prowadzą dochodzenie w sprawie włamania do siedziby WindPro. Szybko jednak okazuje się, że jedno włamanie i śmierć ochroniarza ciągną za sobą lawinę nieprzewidywalnych zdarzeń i tragedii. Wszystko kręci się wokół planu budowy farmy wiatrowej w okolicy, miasteczko dzieli się na zajadłych wrogów i zwolenników tego pomysłu. Prawie każdy jest zaangażowany w tę sprawę, prawie nikomu nie można tu tak naprawdę ufać… Przekonuje się o tym nawet Olivier. Sprawy nabierają tempa, ofiar przybywa, krąg podejrzanych dziwnie szybko rośnie.

Czemu więc Pia w najgorszym momencie śledztwa zostaje ze wszystkim sama?

Czy dojdzie do budowy farmy wiatrowej?

Co z tym wszystkim ma wspólnego 16-letni chłopak?

Jest to pierwsza książka Nele Neuhaus, po którą sięgnęłam i już jestem pewna, że nie ostatnia. Chociaż jest to kontynuacja serii o Pii i Olivierze, spokojnie można ją przeczytać nie znając wcześniejszych części. Akcja szybko nabiera tempa, ale autorka prowadzi skrupulatną grę z czytelnikiem, stopniowo odkrywając tajemnice skrywane przez bohaterów. 

Gorąco polecam ;)

Julia, 17 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Media Rodzina.