„Ocean na końcu drogi”- Neil Gaiman -

Wspomnienia. Coś, co ma każdy człowiek, cienie przeszłości różnych scen życia. Jedne są wesołe, inne smutne, lub okryte płachtą codzienności. Są jeszcze takie, o których w ogóle zapominamy. Ale wystarczy jedna mała iskierka, jedno miejsce bądź rzecz, by rozbłysły nowym blaskiem.

Siedmioletni chłopiec i jedenastoletnia dziewczynka. Dwie farmy, oddalone od siebie o ponad milę. I przyjaźń, która ich łączy.

Lettie Hemptstock wychowuje się na farmie Hemptstock’ów pod czujnym okiem matki i babki. Ma jedenaście lat - jak sama mówi - od bardzo dawna. A na jej ziemi znajduje się przejście do miejsca, gdzie nie był jeszcze żaden człowiek. Jej babcia pamięta czasy, gdy czarne niebo oświetlały tylko gwiazdy i pierwszą noc, gdy pojawił się księżyc…

Jest jeszcze on. Mieszka ze swoją pięcioletnią siostrą i rodzicami kilka posiadłości ziemskich od farmy Lettie. I uwielbia książki. Jego matka początkowo zajmuje się domem, ale gdy pojawia się oferta pracy, chętnie się jej podejmuje. Dodatkowo, wynajmują pokoje w dużym domu, więc w zamian za zakwaterowanie, niejaka Ursula Monkton godzi się pilnować dzieci. Chłopiec jednak jest przekonany, że ich nowa opiekunka nie jest człowiekiem. Jego tezę popiera jedynie Lettie. Mówi, że to istota, która pragnie wszystkich uszczęśliwić, jednak źle się za to zabiera i przez to jest uosobieniem zła.

Czy młodym przyjaciołom uda się wysłać obcą do swojego świata?

„Ocean na końcu drogi” jest przepiękną baśnią o magii i przyjaźni. Pokazuje świat z perspektywy siedmiolatka, opowiada o dorosłych, jako całkiem innych istotach. I o ich niezrozumiałym świecie. Z czystym sercem polecam.

Iguana, 14 lat

Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa MAG.